[ismira]

ismira Nickli Üyeden Alıntı

Aahh... resim yapmak!.. O ne güzel bir şey! Ben de resim yapmayı çok severim. Severim de bir türlü oturup yapmam. Her türlü malzemeyi alıp, dergilerimi de alıp bütün hazırlığımı yapıp, sonra da tek fırça atmadan kaldım.Bak aklıma getirdin şimdi. Resim kursuna gitmiştim bir ara. Aslına bakarsan o kadar güzel bir duyguydu ki resim yapmak. Sonsuzluğa yolculuk gibi hissederdim... Yaşamda hiç bir şeyin kesin olmadığı, hatanın hata değil yeninin bir unsuru olabileceği, rengin, şeklin, görüntünün, algının her an değişebileceği, olasılıkların sınırsız olduğu...vs. Ne güzeldi resim yaparken kendini kaptırıp gitmek! Çevrendeki seslerden kopmak, hatta sana seslenildiğinde bile duymayacak kadar o resmin içinde sonsuzluğa akıp gitmek...

Hay sen çok yaşa asiyah! İyi ki varsın, depreşti resim yapma arzum sayende. O muhteşem hazzı yeniden yaşamak!

Peki bunu nasıl yaparım? Kendime bunu nasıl sağlarım? (İlk olarak izninle bu bölümü kendi günlüğüme de kaydedeceğim ve planlama yapacağım)

Yıllar önce bir resim kursuna gitmiştim. Yukarıda bahsettiğim şekilde kendimi kaybediyorum resim yaparken. Hocanın ya da diğer kursiyer arkadaşların bana söylediklerini duymuyorum, gürültülü kahkalarla kendime geliyorum. "Ooo, nihayet kendine gelebildin, sesleniyoruz duymuyorsun" diyorlar.

Hocam yetenekli buluyor, yüreklendiriyor beni. Yeteneğin önemli olduğunu, ama aslolanın benim hissettiğim hazzın olduğunu, kısa süre sonra sergi açabileceğimi söylüyor.
...
Kısa süre sonra...?
.
.
Kursu bırakıyorum! Kopuyorum ansızın! Bir daha da resim mesim yapmıyorum. Bir ara tüm malzemeleri alıp hazırlık yapıyorum abartılı şekilde. Sonuç?..Başlamıyorum bile!

Allah muhafaza! Yapar eder başarılı olursam-ki öyle görünüyor- ne halt ederim? Bilinçaltım nasıl engelliyor beni sonradan ayıktım duruma.
Ahşapları boyuyorum, camları boyuyorum...Bir şekilde fırça boya hayatımda. Ama o ahşapları boyarken aldığım zevk sınırlı. Bunun farkında olduğum halde yaptığım şey bu! Hazır objeyi boyamanın resim yaparkenki yaratıcılık ve sonsuzlukla temas hazzını hissettirmesi mümkün değil. Ama ona mahkum ediyorum kendimi.

Bir resim konusu değil, öyle çok konuda bu şekilde sabote ettim ki kendimi! Ne zaman bir şeyde ilerleyip son adıma gelsem, atmadım o adımı ve kaçtım. Bir yanım istediği halde başka bir yanım galip geldi, kaçtım.

Kendi sorunumu çözmek için de NLP seminerlerine katıldım, master sertifikayı aldım, koçluk eğitimine katıldım, reikiye uyumlandım vs, vs...

Özellikle bir kaç ay önce bulduğum suçluluk ve haketmeme kök inancımı çözdükten sonra açıklamasını buluyor her şey. O kadar güçlü ve derindi ki bu inanç, bildiğim öğrendiğim yöntemleri, edindiğim alet edavatı kullanıp kendimde çözüme bile ket vuruyordu...

Onun çözüm hikayesi de bir ayrı...

Çok şükür! Çok şükür...