[asiyah]

Evet, eşref saatim gelsin ya da gelmesin daha iyi olucam. Bu çok önemli benim için. Gereksinim yani. Odayı düzenlemek gibi bir gereksinim.

Dağınıklık konusunda aslında bu hoşuma gitmiyor değil. Benim için sorun değil dağınıklık, annem için sorun sadece. Çünkü o dağınıklığın içinde bir düzenim var zaten. Yani benim düzenim dağınıklık. Sürekli kullandığım şeyler gözümün önünde olunca daha rahat ediyorum. Hepsinin yerini de biliyorum. Ben düzeni olmayan bir insanım dışarıdan. Ama benim düzenim de düzensizlik. Anlatabildim mi? Eşyalarımın bir kısmı kutularda, hemen başka bir yere gitmeye hazırlar. Çünkü hep yer değiştiriyorum. Acaba bunları söyleyerek kendimi mi savunuyorum? Salaş olsun istiyorum, daha samimi geliyor bana. Daha bir yaşanmışlık katıyor eşyalara. Sıcaklık hissediyorum.

Sorunlarıma çözüm odaklı yaklaşmaya çalışıyorum dediğin gibi. Bir sorun var ama sorunun ne olduğunu bulamıyorum. Onu bulduğum zaman da değişiyorum zaten. Sorunlarımın çoğu da tembellikten kaynaklanıyor. Diğeri de kendime olan güvensizlikten. Mesela kilo veriyorum şu anda. Ama zayıfladığımı fark edince korkuya kapıldım. Neden kiloluymuşum meğer? Çünkü korunma ihtiyacı duyuyormuşum. Zayıflayınca da bir an kendimi ilaç içmem gerekiyor gibi hissettim. Çünkü eksik, güvensiz hissettim kendimi.
Bunları da değiştirmek için önce daha aktif hale gelmem ve kendime daha çok güvenmem gerekiyor. "yazsam bile yapamam"ları kabul etmiyorum. Farkında olmadan kabul etsem bile, eğer kendimi o halde bulmuşsam zorluyorum. Çünkü bunun altına sığınıp tembelliğe devam etmek istemiyorum. Böyle söylüyorum ama yapamazsam da kendime kızarım.

Bir de mesela ben değişim gösterdiğimin farkına o maddelerin açıklamasının olduğu mesajda vardım. Burnumun dibini göremiyorum. Aslında kendimi o kadar çok eleştiriyorum ki yaptığım düzgün bir şey olsa bile onda küçücük detayları kötü diye gösteriyorum. Kendimi asla takdir edemiyorum. Neden böyle yaptığımı bilmiyorum. Yazı yazıyorum (şiir, nesir). Bir sürü yazıyı attım kötü olmuş bu diye.

Kafam karıştı.