[Işıldayan Safir]

Ben hayatım boyunca hep başarısız görüldüm. Gerçekten de öyleydim. İlk okulda okul değiştirince derslerim bozuldu sonra da düzelmedi. İkizim ve erkek kardeşim var onları benim gibi değildiler. Her zaman çalışkandılar. Mesela ben hayatımda hiç takdir almadım ama onlar her sene takdir alırlardı bense teşekkür... Onların başarılı olmasına seviniyordum. Ama kendime acıyodum. Yıllar böyle geçti. Ben lise 2'ye gelince bölüm seçicektim neyime güveniyosam biyoloji sevdiğim için mf seçmiştim. Tabi bu bölüm beni mahvetti. Kimya derslerinde çok başarısızdım ve 0 getirdim onun dışındaki derslerimde pek parlak sayılmazdıbu durum tabi beni çok üzdü ailenize karnenizi göstermeye utanmanız ne kadar kötü bi durum. Onlar bana hiç kızmadılar tabi ama ortalama yükseltme sınavına girmem gerekiyodu hemen bi karar verdim. alanımı değiştirmeye karar verdim böylece kimyadan kurtulucaktım. Neyse yazın tarihleri aldım sonra bi arkadaş geldi dediki yanlış almışsın şu şu tarihde sınawlar dedi aldığım tarihlerin başka bişey için olduğunu söyledi bende iyi niyetine güvendim sınıf arkadaşımdı sonuçta. Sınav günü okula gittim sınavlar bitti dediler ortalama yükseltme sınavlarını kaçırmıştım şok oldum yol boyunca ağladım çok moralim bozulmuştu gerçekten bütün yaz oturup çalışmıştım sınavlara sonra öğrendimki eylüldede sınaw yapılıyomuş tabi bu sefer kaçırmadım gittim gerçekten de çok yüksek puanlar alarak geçtim ve o arkadaşı gördüm okulun bahçesinde kendisine söylediğimde banane güvenmeseydin dedi böyle bi şey neden yaptığını hala anlayabilmiş değilim ondan sonra da arkadaşlarımla ilişkilerimde daha soğuk oldum. Tm ye geçmiştim sınıfım berbattı. Hiç sevmemiştim. Ama iyi arkadaşlarda tanıdım. Neyse üniversite sınavına girdim. Türkçe öğretmenliği istiyodum. ama sınavda zamanımı iyi kullanamadım. O sene herkes yüksek puan alırken ben düşük puan almıştım. Tercihlerimi yapıyodum madem öğretmenlik olmuyo bölüm yazıyım dedim 17 tercihim türk dili ve edebiyatıydı. Benim puanım 323 küsürdü ama girebilmem çok zordu. geri kalan tercihlerimi hatırlamıyorum. Zaten toplam 24 tercih yapabiliyoduk. Tabi çevremdeki kimse benim kazanabileceğimi düşünmüyodu. Sonuçların açıklandığı gün ben teyzemdeydim. Babam aradı. Sesindeki üzüntüden yine kazanamadığımı anlamıştım. Sonra babam dediki Şurayı şurayı kazanmışsın. Önce bi afalladım. Çünkü öyle bi tercih yapmışmıydım hatırlamıyodum. Sonra dedimki heralde son tercihim olabilir bu. Şok olmuştum. Çok üzüldüm. Kırıkkale Üniversitesi Kamu Yönetimi'ni kazanmıştım. Sonuçta her insan en iyi üniversitelerde okumak ister ama her zaman olmaz. Aileminde iyi bi yeri kazanmamı istediğine eminim beklentilerini karşılayamadım belki ama somurtmak yerine bana bi hayırlı olsun diyebilirlerdi. Basit bi tebrikle geçiştirildi. Onun dışında hiç bi yakınımız arayıp bi hayırlı olsun demedi. Başarısızlıklarım bazı insanları daha çok mutlu ediyodu çünkü. Her zaman başarısızdım yine istediğim olmamıştı ama en azından üniversite okuyacaktım diye düşünüyodum. Okula gittik okulu çok beğenmiştim ama yurt iğrençti. Orayı hiç sevmemiştim burada bi gece bile kalmam demiştim. Ben kazandığım zaman kampüsün orada pek bişey yoktu şimdi her yer bina oldu. Ailemde kampüs içinde okula yakın diye beni oraya yazdırdı. Yurtta oturuyodum odaya iki kız geldi birisi benim ortaokul arkadaşımdı. Ortaokul bittikten sonra hiç görmemiştim ama tanıdıktı. Tanıdık birini görmek insanı çok mutlu ediyo ve güven veriyo açıkçası. Onedenle yalnızlıktan nefret ederim. çünkü içimdeki güvensizliği bu şekilde bastırabiliyorum. Sonuç olarak ben bir gece bile kalmam dediğim yurtta çok güzel 4 yıl geçirdim. Ailemin özel yurda gönderme teklifini ise şiddetle reddettim. Benden sonraki sene ikizim ve erkek kardeşim üniversiteyi kazandı. İkizim süper lisede okuduğu için bi sene geç girdi. Her zaman ki gibi ve her zaman dilediğim gibi şans onlardan yanaydı ikiside İstanbul Üniversitesi'ni kazandı. İkizim kimya Mühendisliği erkek kardeşim Moleküler Biyoloji ve Genetik okuyo. Onlar adına çok sevindim çünkü onlar benim yaşadığım sıkıntıları yaşamicaklardı. Babam onlara istanbul'da bi ev aldı. Ben de haftasonları hep eve geliyodum Ankara'da oturduğumuz için. Üniversitenin ilk dönemini ben yine başarısızlıklarımla geçirdim. 1. dönem tam 3 tane alttan dersim vardı. Neden bilmiyorum. 2. dönemim süperdi hiç bi dersten kalmamıştım kalmayı bırak bütüm bile yoktu. Babamlar beni İstanbul'a tatile gönderidler hemen . O dönem ben ders çalışma metodumu çözdüm. O dersleri sabahın 10unda sadece sınav günü okula gidip akşama kadar merdivende oturup aralıksız çalışarak geçmiştim. Sadece sınav günü çalışıyodum sınavlar akşam 5den sonra oluyodu ama o saate kadar hiç ara vermeden çalışıyodum. Benim için bu çok büyük bi zaferdi. Hiç bi dersten kalmamıştım. Ailemi mutlu etmiştim. Tabi kendimi de. Öbür sene 3 alttan dersimi de verdim. falan, falan, falan. 4. sınıfa geldim 6-7 dersim vardı toplam ama derslerimiz çok zordu kpss'yle ilgisi olmayan derslerdi ve hocalar çok sıkıştırıyolardı. Kpss'yi bi kenara attım okulumu bitirecektim. Millet bi dönemde 20 ders veriyo ben 6-7 dersi geçemicekmiyim dedim ve biraz da hırs oldu sanırım çünkü artık kiseye karşı mahçup olmak istemiyodum. Kimsenin bu zaten bi şey yapamaz okumaz demesini istemiyodum böyle düşünenleri utandırmalıydım. Aslında üniversite hayatım çok inanılmaz ama ilk dönem dışında çok başarılıydı ve hocalarımda başarılı olduğumu düşünüyolardı herkesle aram iyiydi. Ve herkes arkadaşlarım ailem okuduğum bölümün çok zor olduğunu gördü ve çok kere bunu söylediler. Tabi her bölümün kendine özgü zorlukları var. Ama erkek kardeşimin böyle düşünmesi beni mutlu etti çünkü insanların zor bölümde okuduğunuzu düşünmesi size biraz güç veriyo. Bu sene 4. sınıftaydım ve 3 hafta önce diplomamı aldım. Tabi bunun içinde ailem dışında kimse kutlamadı. Ama üzülmüyorum. Kimseden de beklentim yok. Beni seven insanlar bana yetiyo. Onun için akrabalık ilişkileriymiş şuymuş buymuş çok önemsiz geliyo. bu yaşadığım en büyük zaferdi. ama artık ufkumu geliştirdim. Daha fazlasını istiyorum. Kendim için en iyisini yapmak istiyorum. Kpss'ye hiç hazırlanmamama rağmen iyi bi puan aldım ve bu bana biraz daha güven verdi. Artık başarabilirmiyim değil neden başaramayım diyorum. Sınavdan sonraki gün hemen bir kursa yazıldım Hedefim idari hakim olmak. Bunu da herkes başaramayacağımı söylüyor. Çünkü torpilsiz olmuyo diyolar. İşin içinde olmadığım için bilemem ama torpil yüzünden giremeyeceksem bu benim başarısız olduğum anlamına gelmeyecek en azından elimden gelenin en iyisini yapacağım. Artık kendime daha çok güveniyorum evde kendi başıma ingilizce çalışıyorum. Kısmet olursa seneye yazında yurtdışında kursa gidip telaffuzumu güçlendireceğim ve bi çok kişiye engel olan dil problemini aşacağım.
Bu benim başarısızlıkla başlayan başarı öykümdü. Daha tamamlanmadı ama inşallah sonuna noktayı başarılarımla koyarım.