çok teşekkür ederim yakamoz. başarılı olacağımı biliyorum... (sanırım başarmamın sebebi de bu güven duygum) ortayı ve liseyi okurken tek amacım içimdeki okuyamamışlığın verdiği ezikliği yok etmekti. hedefim olmadı hiç. zaman zaman arkadaşlarıma espirisini yapardım, "büyüyünce ne olacağıma henüz karar vermedim" diye
keşke dediğin gibi o kitapları okuyarak vermiş olsaydım sınavlarımı...... birgün üniversite okumak aklımda yoktu.. tek düşüncem diploma almakta değildi tabii ama, hayata asılmakla boşvermişlik arasındaki sıkışmışlıkla yaptım ne yaptıysam...
her sınava girişimde ter dökerdim ve karar alırdım bu kez çalışacağım diye... yine çalışmazdım... sınava iki gün kala telaşlanır konu başlıklarına bakardım sadece... kapağını açmadığım dersler çoğunluktaydı.. sınavın nasıl geçti diyenlere "berbat" derdim. mantık yürütürdüm soruları çözerken. doğruluğundan emin olduğum cevapların yanısıra mantık yürüterek çözdükleriminde çoğu doğru çıkardı ve sonuçlar açıklandığında şoka girerdim "bu dersi nasıl vermişim" diye...
istedikten sonra yapamayacağım hiçbişey yoktur, ne yaşarsam yaşayayım bu düşüncem hiç değişmedi. bilmemki yapabilirmiyim demedim, yaparım dedim. kendi içimde tereddütler yaşasam bile, tereddütlere çok fazla yer vermedim.
tüm bunları bilinçsizce yapmışım onu görüyorum..
zaman zaman kutladım
kendimi
hayatım değişti ailesiyle tanıştıktan sonra yeni bir dönem başladı yaşamımda... benle bütünleşmiş olan umutsuzluğa kapılmak duygumu yitirdim en başta. yine de bu geçiş sürecini yaşarken zorlanıyorum... depremler yaşıyorum kendi içimde... negatif birikmişlerin pozitiflerle yer değiştirmesinin oluşturduğu depremler... bu süreç son bulupta herşey yerli yerine oturduğunda ZAFER BENİM diye haykıracağım ve zaferimi sizlerle kutlayacağım....
gözlerin sevgiliyi kucaklaması gibi kucaklıyorum paylaşımlarınızı
sevgiler
