İçimdeki öfke duvarları bir bir yıkılıyor sanki.
Ben birşey yapmadan, adeta kendiliklerinden... Öylece yok oluyorlar. Şu son iki yıl içinde yaşadıklarım sebebiyle öyle bir öfke dolmuşum ki, kendimi kendime ve yaşadıklarıma karşı öyle öfkelendirmişim ki...
Hala affedemediğim çok şey var farkındayım. Ama zamanla o da olacak. Ben küllerimden yeniden doğacağım.
Tıpkı o lise yıllarımdaki ben olacağım.
Neşeli ben geri gelecek.
Doyasıya kahkahalar atacağım.
Bunu o kadar özledim ki. Gözlerinden yaşlar gelene kadar gülmeyi öyle özledim ki...
Sadece tebessümle yetinen ben gidecek, bir gün gidecek o. Bir daha da geri gelmeyecek. Yakında yakında...
