 Ynt: 29 bogumlu tırtılın günlügü
öglen dısarı çıktım,durakta beklerken gelip geçen insanları seyrettim,hemen hemen herkese bir kulp buldum,az önce önümden geçen kızın ayakkabısı ne kadar çirkindi,zevksiz şey hiç o etegin altına o ayakkabı giyilirmiydi,sonra azarladım kendimi sanane be,sen kendi eski ayakkabına bak dedim,kendimi hıh gibi umursamaz bir tavırla geçiştirdim.otobüste yaşadıgım şehrin tek volkanik dagını bir kez daha gördüm ama bu sefer onu bir memeye benzettim,evet bir memeye benziyordu,şehrim tek memeliydi bu ilginç geldi,kesin diger memesini kanserden almışlardır diye düşündüm bu benzetme hoşuma gitti eee ne de olsa sevmiyordum bu şehri,otobüsten indim yürüdüm su şırıltılarının(telkinler)bende gösterdigi en bariz etkiyle ellerimi cebime soktum,bu yeni huyum ellerim ceplerimde aheste aheste yürümek.yetişilecek bir yer yok.içimden tekrarlıyarak yola devam ettim ben tanrıyım... |