[Belgin ∞]

Renkli'cim günlüğün hayırlı olsun. Umarım bu sefer ki teşebbüsün başarıyla sonuçlanır.

Eskiler her zaman bağışlanmak için beklerler neden biliyor musun; çünkü ruh özgür olmak ister, mutlu olmak ister, bizim bilerek ya da bilmeyerek, isteyerek veya istemeyerek ellerine taktığımız kelepçelerden, ayaklarına zorla geçirdiğimiz prangalardan kurtulmak ister. Bilirsin herkes cennete gitmek ister, ama hiç kimse ölmek istemez :) İşte bu durum da aynı cennet gibi ironidir. Mutlu olmak istersin, geleceğe bakmak istersin, geçmişi bırakmak istersin, iyi olmak istersin, herkes seni sevsin istersin, isteklerin gerçekleştikçe istersin, önüne ufak bir engel çıktığında ise takılıp kalırsın.

Canım benim önce şu düşünce kalıbını değiştirerek başla işe; 'gelecek için geçmişi unutmak lazımdı' bir insan nasıl unutabilir kendisini? nasıl bir sünger çekebilir tamamen bilinçliyse eğer? peki yaptı diyelim hadi, delirmeden geçmişini sildi tamamen aklı başında olarak, peki kim olur o insan? kendisi olabilir mi? yaşadığı acı-tatlı, sevinçli-hüzünlü, onu o yapan tüm hatıraları, anıları silince geriye ne kalır ki?

Affetmek ! Yüklenen anlam gerçeğinden o kadar başka ki aslında. Böyle saf, içine girdiğinde içinde huzur duygusundan başka hiçbir duygu barındırmayan bir söze öylesine vahim anlamlar yüklüyoruz ki! Zordur affetmek, neden zordur? 'Çünkü ben şu şu yaşımdayken bir hata yapmıştım, annem/babam çok kızmıştı, kalbimi çok kırmışlardı, kendimi affettirene kadar bilmem kaç gün harıl harıl ders çalışmıştım. Dışarı çıkmama cezası vermişlerdi. 1 hafta bulaşıkları ben yıkamıştım (başıma gelen örnekler bunlar yanlış anlaşılmasın :) ) En sonunda beni affettiler ama, o kadar yorulduğum ve yıprandığım bir zaman daha hatırlamıyorum.'

Ve gül gibi bir inanç kalıbı: Affetmek zor, çünkü ben çok zor affedilmiştim fii tarihinde. Annem ve babam bile bu kadar zor affediyorsa, bunu kolaylaştırmak benim ne haddime..

Affetmek sanıldığı gibi sana çok büyük bir kötülük yapan kişiyi bağrına basmak değildir Renkli'cim. Affetmek o kişiyle tekrar barışmak değildir, konuşmak değildir. Sadece onun yükünden kurtulmaktır, onu hatırladığında, sana yaptıkları, söyledikleri aklına geldiğinde yüreğinin eskisi kadar çok cız etmemesidir. Evet bana bunu yaptı, ama onun sayesinde şunu şunu da öğrendim yapılan sayesinde. Evet onunla konuşmak zorunda değilim onu affettim diye, ama adını duyduğumda da sinir krizlerine girmeme de gerek yok. Çünkü eskisi kadar yük yok onunla ilgili omuzlarımda. Evet onu affettim, kendimi özgürleştirdim, ruhumu özgürleştirdim, geçmişimi sevgiyle kabul ettim ve bu nedenledir ki kendimi bu kadar sevmelerim. Geçmişine sahip çıkan kişi kendisini seven ve bilen kişidir ve bir o kadar da geleceğini tutuyordur ellerinde hem de sarsılmaz bir güvenle.

Sanırım dalıp gittim yine, sözü çok uzattım.

Sana kendine layık gördüğün adın gibi rengarenk bir yaşam diliyorum. Beyazı sev, o içinde tüm renkleri barındırır. Ama siyahı da sahiplen, aydınlığın saflığını ve temizliğini ancak siyah hatırlatır.

Sevgiyle..