[güllerinperisi]

HAYALLERİM VAR!

Hayalleriniz mi var? Nedir o zaman onları gerçekleştirmenize engel olan?

Derinliklerinizden gelen ve size yapamayacağınızı anlatan bir ses ya da bir his mi?

Karnınıza kramplar mı giriyor yapmak istediklerinizi düşününce? Bu korku kramplarımı sizin engeliniz yoksa?

Ben o krampları çok çektim ve emin olun hiçbir işe yaramıyorlar, sizi hayallerinizden uzaklaştırmaktan başka.
Olamayacağınıza inandığınız kişi olamazsınız, gerçekleşmeyeceğine inandığınız hayallere ulaşamazsınız, yerden göğe kadar haklısınız.
Zihinsel hapishanelerinizden çıkmadığınız sürece, ormanınıza ulaşamazsınız.
Yaşam sizi beklemez. Hele size “Hadi güzelim, keşfet kendini gel, ben saat kulesin altında seni bekliyorum, hiç acele etme, rahat ol” hiç demez. O kendi yolunda akar, gider.
Ya siz onun akışına ayak uydurursunuz, ya da bir kara parçasının üstünde, yaşamın akıp gidişini seyredersiniz.
Sizin yeriniz neresi? Yelken açıp, yeni diyarlara mı gitmeye kararlısınız, yoksa “Bu kara parçası azcık batıyor, oturmaktan da sırtım tutuldu ama beni deniz tutar, hem de çok dalga var” diyerek mazeretlerin ardına mı sığınacaksınız?
Eğer ikincisini seçerseniz, sizi uyarıyorum; mazeretlerin arasında boğulma riski, denizde boğulma riskinizden çok daha yüksek!
Ah anladım ben sizin derdinizi, sizin hayalleriniz var, onları gerçekleştirmek için isteğe de sahipsiniz ama insanlar olmayacağını söylüyorlar, değil mi? Yapamayacağınızı anlatıyorlar size? Siz de az çok onlara inanmaya başladınız. Toplumsal olan bu hastalığımız size de bulaştı demek.

Hayallerim var! dedi çocuk.
- Bunlar sadece hayal. Sen daha çok küçüksün, ileride değişir hayallerin.
dedi babası.

- Hayallerim var! dedi genç delikanlı
- Bu hayallerle, bu ülkede karın doymaz.
dedi annesi

- Hayallerim var! dedi genç adam
- İmkanlar yeterli değil. Vazgeç bunlardan. Herkesin yaptığını yap.
dedi sistem.

- Hayallerim vardı... dedi yaşlı adam son nefesinde.
- Ama gerçekleştirmedin.
dedi torunu...

Neden gerçekleştiremedi o çocuk, o genç delikanlı, o genç adam hayallerini? Neden çıkarken son yolculuğa, arkasından ağladı hayallerinin o yaşlı adam? Aynı hastalığa yakalanmışlardı da ondan.
“Toplumsal yargıların bizim ne olacağımızı belirlemesine izin verme” hastalığı. O kadar yaygın ve o kadar bulaşıcı ki bu hastalık, her geçen gün birilerini kurban veriyoruz ona. Dolayısıyla yapabileceklerini yapamadıklarından, onların yapacaklarından mahrum kalıyoruz.
Siz kendinize bu hastalığı bulaştırmayı gerçekten istiyor musunuz? Çünkü izin vermezseniz hasta da olmazsınız. Ya da artık izin vermeyi bırakıp, iyileşebilirsiniz.
Kabul edin ya da etmeyin içinizde bir orman var. O ormanın meyvelerini yemek, esen rüzgarında serinlemek, kokusunu içinize çekmek, yeşilliklerinin tadını çıkarmak istiyorsanız, farkına varmaya başlayıp, harekete geçmenin tam zamanı!
Çünkü hayallerinizin sizden tek beklentisi; başkaları inanmasa da sizin inanıp, o ilk ve en önemli adımı atmanızdır.
Hatırlayın ki “Yeni fikirler kabul edilinceye kadar, önce gülünç sonra saçma bulunur” Kabul edilinceye kadar...

Zeynep Müge KASAROĞLU