Teşekkür ederim Mustang cım.
Yazı bana da çok şeyler hatırlattı ve içimi sızlattı o yüzden sayfama eklemiştim. Aslında çoğumuz benzer ızdıraplarla yoğrulmuşuz bu onu gösteriyor.
Şimdi sıra günlüğüme şu anda hissettiklerimi yazmaya geldi.
Artık çok zaman Hayal Ablamın da dediği gibi zihnimdeki cadıların başına tokmak vurup onları susturabiliyorum.
Yani olumlu içsel konuşmalarım arttı.
Bazen öyle duygularla doluyorum ki mutluluk içimden dolup taşıyor.
Ama hala halledemediğim bi konu var ki burada kendimi çaresiz hissediyorum.
Günlüğümün bi yerinde akşam olunca eve gitmek istemiyorum demiştim. Şimdi bunun sebebini yazıyorum: Kayınvalide sendromu.
Her yaptığının eleştirildiği,
her sözünün terslendiği
bi yere kim gitmek ister ki...
Bende öyle bir hale geldi ki o kişinin yanında uyuz köpek gibi bütün tüylerim diken diken ve tetikte duruyorum.
Aman bişey söylemesin, bişey demesin diye panik halinde bir akşam geçiriyorum.
Bütün motivasyonum alaşağı oluyor ve sabah olunca silbaştan başlıyorum.
Bu rutin bi şekilde tekrarlanıyor. İçimden bazen onun beni çok sevdiğini hayal edip ona sevgi gönderiyorum ama sanki yeterli olmuyor. Ne yapmalı ne yapmalı???? Bilemiyorum. dusun
Ben zaten içimdeki cadılarla başedemezken bi de dışardaki cadılar benim bütün enerjimi çalıyorlar.
Vaz geçmiyorum. Her sabah silbaştan başlıyorum. Ama böyle daha ne kadar sürer onu da bilmiyorum.