Sevdiğim şeylerin keyfini çıkardığımda artacağı fikrini unutmuştum. Öyle nefret barındırmışım ki içimde insanlara ve dolayısıyla kendime. Şimdi çok huzurluyum. İşte şimdi insanları kategorileştirmeden sevebilirim. Çünkü sevdiğim bi ortam ve sevildiğimi (daha erken ama en azından sevileceğimi hissettiğim) bi ortamdayım. İnsanlar maskesiz neyse o (benim gibi) Bu bana huzur ve güven veriyo ve (hayatımda çok az dönemlerde sahip olduğum) nefret duygularımı silip götürüyo. Ne kalıyo "hayatı daha çok seviyorum ve sabah kalkmaya değer buluyorum"...
ve ingilizcemi geliştirmeme yardım eden dostuma teşekkür ediyorum...
Bi de lalezara katılıyorum şakire de hatun mu yani bizim yanımızda.
