hayatım boyunca terminallerden ve havaalanlarından nefret ettim.
hep birilerini yolcu etmeye giderdim.birileri gider ben arkada el sallayan olurdum.
bunun sebebi ise çocukluğumdan kaynaklanıyor.terkedilmişlik duygusu yada bilemiyorum yanlızlık korkusu.Bu korkunun üzerine gitmedikçede çığ gibi büyüyor.dün akşam babamı havaalanına götürdüm.yani babam gitti ben orda kaldım.birden aileden ilk ayrılışım geldi.hemen kendimi toparladım.ölümün dışındakileri artık ayrılık saymıyordum. öülde gerçi ayrılık değil hepimizin gideceği yer orası Sonuçta dönecekti.ben de kendimi terkedilmiş hissetmedim.
gelişiyor ve değişiyorum.korkularımın üzerine gidince onların o kadarda büyük olmadıklarını farkettim iyiki varım iyiki varsın iyiki varsınız
