[meryemi]

bazende üzülmek gerekiyormuş......


üzülmek mutluyken mutlu olmayı sevmek kadar da üzülmeyi sevmek gerekiyormuş..

çünkü üzülmek de sevinmek de, kormak da cesaretli olmak da, sevmek de nefret etmek de, var olanların çoğunluğu bizim için, bizim için var...

üzülmeyi tatmayınca sevinip mutlu olmanın kıymeti bilinmiyormuş...

nasıl ölümden önce hayatın,
hastalıktan önce sağlığın,
fakirlik gelmeden zenginliğin,
yaşlılık gelmeden önce gençliğin ve meşguliyet gelmeden de boş vaktin değerinin bilinmesi gerekiyorsa üzüntü gelmeden de mutluluğun değeri bilinmeliymiş...

iyinin değerinin bilinmesi için kötü, güzelin değerinin bilinmesi için çirkin ve var edilen her birşeyin zıddının da var edilmesinin sebebi varmış...


üzüldükten sonra bazı şeyleri, salıvermek yerine daha bir toparlanmak gerekmiş...



üzülmek... yada üzülmeyi, üzüntüyü ifade eden bütün terimler....




bugün üzüldüm....



ama bugün herhangi bir sebeple üzülmüş olmam beni yıldışmış değil...


bundan sonra üzülecek olmam da yıldırmayacak beni...


güçlü olacak hem kendi içimde hem dışarıda yaşadığım zorlukları yeneceğim...


BU SÖZÜ KENDİME VERİYORUM... KİMSEYE DEĞİL...
KENDİME SÖZ VERİYORUM DEĞİŞİME DEVAM EDECEĞİM...



yardımını istediğim kimse de benden bunu yapmamı istiyor... mücadele etmemi... küçük büyük her zorluğa TEK BAŞIMA göğüs germemi, olumsuz sonuşlarda da yılmamamı istiyor... o halde bende öyle olacağım...


kendimle imzalamış olduğum barış anlaşmasının maddelerine harfiyen uyacak, kendimi sevmeye devam edeceğim...


bu anlaşmayı da içimdekilerini, içimin içindekilerini, dışımdakileri, dışımın dışındakilerini inandırana kadar da fesh etmeyeceğim...
bu ablaşmayı ve bütün şatlarını, onları inandırmak için değil kendimi yeniden kazanmak için koruyacağım...


zamanla büyüyüp olgunlaşacak veee




KENDİMİ HEP SEVECEĞİM...