Alıntı:
redflowers Nickli Üyeden Alıntı
Ben yine her zamanki gibi aynı yerde takıldım 
Şöyle diyelim; X kişisinin ailesinden annesi devamlı onu yargılar ve suçlarken, babası devamlı onu övüyor, onunla ne kadar gurur duyduğunu belirtiyor. Söz konusu bir olayda anne çocuğunu farklı durumlardan yargılarken, baba çok farklı bir pencereden yani bardağın dolu tarafından bakıp aynı konuda çocuğunu övüyor. Şimdi bu çocuk özgüvenli mi olur, özgüvensiz mi? Çocuğun odağına bağlı.
Nevresim'cim neredeyse bu forumdaki ilk mesajlarından beri seni ve yazılarını takip ediyorum. Bazen yazdıklarını gülümseyerek okudum bazen tepkisiz bir şekilde. Biliyorsun ki annen, baban, ablan sana kendilerini yansıtıyorlar.
Şimdi sana canlı bir örnek veriyim: Dün bana göre çok güzel olan bir olayla karşılaştım ve bir bununla bir deney yapmaya o an karar verdim. Önce çok sevdiğim bir dostumu aradım, hayatı ve kendini çok seven her şeyin her an çok iyi olduğunu düşünen. Ona başımı geleni anlattım, ama hiçbir duygu katmadan ve beni tebrik etti, bundan sonra herşeyin çok daha güzel olacağını belirtti. Aynı olayı bu sefer başına her an kötü şeylerin gelebileceğini düşünen birisine aynı şekilde hiçbir ek yapmadan anlattım ve aldığım tepki inanılmazdı, felaket senaryoları yazmaya başladı bana, arkadan olabilecek en kötü şeyleri sıralamaya başladı. şimdi olay aynı, anlatan kişi aynı ama tepkiler ne kadar farklı. Çünkü hayatlarına bakış açıları ayrı, annen seni yargılıyorsa seni suçladığı her konu kendinde farkedemediği, kabullenemediği yanları. Bunu bilelim her şeyden önce, seni değil kendisini suçluyor ve çirkin buluyor.
Peki sen ne düşünüyorsun? Gerçekten annenin söylediği gibi misin? Ya da babanın? Bunlar onların senin hakkındaki fikirleri, peki sen ne düşünüyorsun kendinle ilgili? Oturup sana kendini yaz deseler neler yazarsın mesela?
|
redflowers yazılarımı takip etmeniz beni çok mutlu etti,sizde çok ilgilisiniz yardımlarınız için çok müteşekkirim,bunları kelimelerle ifade edemiyorum ama gerçekten çok duygulanıyorum iyiliğiniz için,
haklısınız onlar kendilerini yansıtıyolardı bana,artık tabi ki bunları haketmediğimin bilincindeyim,ben de her insan gibi bu dünyada güzel yaşama hakkına sahibim,bunu düşünüyorum,bilinçliyim artık,hatta bana o tarz bi şey söylendiğinde ben o lafı hakettiğim için söylendiğini artık düşünmüyorum ama şöyle ben o lafı kendime söylettirdim gereken cvbı vermeliydim diye düşünüyorum,o lafı sindirmekten ziyade,cvb verme aşamasına gelicem:D
ben insanları kırmaktan çok korkuyorum,beni birini kırmam beni inanılmaz etkliyo,insanlara zarar vermemeliyim düşüncesi hakim bende,olaylara daha soğuk bakabiliyorum,ailemdekilerin pianik yaparak baktıkları bi olayda,mantıklı açıklamalar yapabiiyorum,annannem zaten artık benim çok mantıklı yerinde yorumlar yaptığımı söylüyo,sen evdeki mantıklı kişisin olgunsun diyo,
kendime daha çok bakıyorum eskisine göre,görüntüm değişti artık gerçekten,beğenildiğimi algılayabiliyorum-özgüven için önemli bence-,insanların beni gördüğünde değerli olduğumu düşünüp ,konuştuğumda özgüvensiz biri olduğunu düşünmelerinden korkuyorum açıkcası,özgüvenim yerine gelirse bu sorunda kalmıyıcak,hayatı eskisine göre gerçekten daha çok güzel buluyorum,kapkara gözlüklerle bakmıyorum dünyaya,herşey güzel olacak diye bakıyorum.