spestnaz

çokk sık kalbim ağrıyor son bikaç haftadır başladı neden bilmiyorum. umutsuzluğa saplanıyorum bir anda, mutluluk bir anda bırakıp gidiyor beni ve tek dayanağım olduğu halde hiç mi hiç acımıyor bana ve çok zor ayakda tutuyorum kendimi. kaybediyorum boşlukda herkes gülüyor yada bişeylerle uğraşıyorlar onlar normal mi? hayır, onlar herkesin yaptığını yapıyorlar. suçlayamam onları, çünkü monotonluğa ayak uydurmuşlar. bugün bi arkadaşım bana 'biz huzuru arıyoruz ve istesek de değişemeyiz' dedi. ben değişememekden korkuyorum. umutlarım yavaşça eriyor. nolur gitmeyin diyorum ama dinlemiyorlar beni duymuyorlar. . tüketmek istemiyorum umutlarımı, telkinlere olan umutlarımı çünkü güvendim ben onlara. . Bana dua edin, dua edin çünkü sizin desteğinize ihtiyacım var. tsunami gibi dalgalanıyorum, dua edin. .