[esra90]

böyle pencereyi açıp bağırmak geliyo içimdeki tüm olumsuz enerjiyi atmak...herşeye rağmen burdayım demek...hayallerimle varım demek..niye bu kadar zor bilmiyorum..geçmişi affetmek sanırım bu günlerde belki de hep takıldığım konu bu..sünger çekmek istemiyorum ben geçmişe beton atmak istiyorum..hep kopukluklarla doluyum..yine umutlarımı yitirdim..umutmuş insanı ayakta tutan günlüğüm umutmuş.biçok güzel duygumu yitirdim eski bi rafta üzeri tozlu kitaplar gib iiçimde saklılar..çıkaramıyorum dışarı. biliyorum yine kırılcam yine incinen ben olacam..neden bu dengeyi kuramıyorum..neden insanları affedemiyorum neden kendimi affedemiyorum..hep böyle mi gidecek nereye kadar böyle..anlamlı olan şey ne bu hayatta benim için yada benmi anlamaını yitiriyorum herşeyin..göremiyo muyum..yada kopunca hayattan bikez bi daha tutunulamıyomu..umutsuz vakamıyım şimdi..herşey güzel olacakmş gibi davransam ne olacak ki..güzel olacak mı gerçekten onuda deneriz problem değil..herşeyi denedim..mutluluğu bişeye bağlamak istemedim içimde kendimde aradım biliyorum bi insana bi eşyaya yada bi hedefe bağlarsam elimden gittiğinde daha kötü olcam ben mutluluğu knedime bağlamak istiyorum varlığıma..derler ya değerimi bilemedi o benim diye..bende kendi değerimi bilemiyorum sanırım..