[Belgin ∞]

Yaşam Sanatı Ustası dostları ile birlikte açık bir bambu evinde oturuyordu. Oradan geçmekte olan bir adam yanlarına yaklaştı ve ustaya “seni hiçbir şey kızdırmıyor, üzmüyormuş; buna izin vermediğini duydum. Sen taş mısın, robot musun? “ diye sordu.

Usta, hem taş, hem robot, hem insan hem de başka bir şey olabilirim. Kendimi bir kalıba koyup sınırlamadım. Evrenin içinde ve dışında; Hem Evren benim içimde, hem de ben onun… Ben yaşamın kendisiyim! Diye cevap verdi

Adam gittikçe sinirlenmeye başlamıştı. Bu ukalaya dersini nasıl verebilirim diye iç geçirirken birden aklına onunla bir yarış içinde olabileceği fikrine varmıştı. Adam atlet, koşucuydu ve Ustaya yarış teklif etti.

Usta gülümsedi, yaşam bir ring veya arena alanı değildir; insanları izle! Zaten sürekli bir yarış durumu içindeler. Yaşam düzenli dengede akar, ruhun hızlı gider ya da çok yavaş kalırsa dengeyi bozarsın. Yaşamla akmak yerine kendini ona karşı kürek çekmiş durumda bulursun. Seninle yarışamam!

Adam iyice sinirlenmişti. Bu adamı kızdırmanın bir yolu olmalı, diye söyleniyordu.

Aklına bu sefer Ustanın her gün mutlaka gidip altında oturup yaşamı izlediği ağaç gelmişti. Bu ağacı kesersem Ustayı fena üzerim, kızdırırım deliye döndürürüm, demiş Ve gidip ağacı köküne yakın bir yerinden keserek ustayı beklemeye başlamıştı.

Kısa bir süre sonra ustanın yaklaştığını görünce adamın gözleri güldü. Usta iyice yaklaşmış ve ağacın yerinde olmadığını görmüştü. Adamın beklentisinin tersine ustanın gözlerinde donukluk yerine ışık doluydu. Hafifçe gülümsedi ve yan tarafta bulunan başka bir bodhi ağacının altına oturdu.

Adam şaskındı. Nasıl olur da hiçbir tepki vermedi bu adam, diye…

Ustaya sordu, bunu nasıl başarıyorsun?

Bir şey başardığım yok, dedi usta. Sadece hiçbir şeyi sahiplenmiyorum. Ayaklarındaki çorabını çıkarttı ve adama gösterdi bak, buradan götürebileceğim bir çift çorabım bile yok!..

Adam YAS Ustasını kızdırmak için bu sefer hakaretler, küfürler etmeye başlamıştı.
Yas ustası ise sadece ağzını şişiriyordu. Adam, ustanın nefesini tuttuğunu fark etti, Sırrı buldum diye haykırdı. Seni hiçbir şeyin neden kızdıramadığını, üzmediğini şimdi buldum!..

Fakat, nefesini tutmakla, üzülmemenin ne ilgisi var?

Usta, adamı yanına oturttu ve ona yaşamı nasıl izlediğini göstermeye başladı. Bak dedi, az önce bulunduğun yere bak. Tam karşına. İşte sen bana hakaret ettiğin sırada oradan benim üzerime doğru akın etmek için hazırlanan bir sürü olumsuz düşünce oldu. Adeta beni yıkmak, bütün ruhumu kirletmek için bir savaşa hazırlanırcasına orada toplantılar ve saldırıya geçtiler. Nefesimi tutarak onları içeri almadım!

Çünkü bütün düşünceler Nefes ile içeri girer ve ruhu, zihni, bütün bedeni sararlar. Onlar içeri girmek için çok direndiler, ama benim kararlı ve bu konuda net olduğumu görünce geri çekildiler.

Zaman zaman onları içeri alıyorum; çünkü tüm duyguların toplamıdır yaşam. Her duygunun insana kattığı farklı anlamlar, tecrübeler vardır. O duygu beni ziyaret etmişse bana bir şeyler anlatıyor olmalı! Senin olumsuz düşüncelerini içeri sokmadım; çünkü bunu sen istemiştin, gereksiz şeyler verecekti bana. Çöp duygular katacaktı. Sonra o çöp duygular zamanla içimde gereksiz ağırlıklar oluşturacaktı. Önemli olan olumsuz da olsa o duyguyu benim gerekli bularak istememdir. Ve onları içeri davet ettiğimde, bana ne katmaya geldiniz? Diye sorarım. Almak istediğimi alır ve onları ait oldukları evrenin boşluğuna geri bırakırım.

Onları asla sahiplenmiyorum. Şuraya bak! Az önceki duygular şu anda yoklar. Gittiler. Çünkü duygular asla kalıcı değildir, gelir ve giderler! Sana bir şey katmayacaksa gitmesini bekle, sabırla bekle! Gidecektir. Ona kapını açma, o zaman başka bir kapı bulacaktır.


Tıpkı az önce senin sinirli halin gibi! Şimdi sinirli değilsin, Oldukça Huzurlu Gözüküyorsun;


Ziyaretleri bitmiş olmalı!


“Uğur Koşar 2009 İstanbul”