28-01-2010, 09:10 PM
|
#229 (permalink)
|
| Guest |  Cevap: spestnaz ın günlüğü
17 ağustos depreminin benden aldığı o kadaaaarr çok şey var kii!! Ailemden can kaybı yoktu, çok şükür. . Maddi kayıp vardı, ama umurumda değil. Çok sevdiğim bir aile vefat etti. Allah rahmet eylesin. Çocukluk arkadaşlarımdı, çocukları. Onlar aldı, benden deprem. Kızılay'ın çadırlarında eğitim gördük. 29 ekimde, yağmurlu, karanlık bir günde Ankaraya geldik. . Bıçakk gibi kesilmişti yaşadığım. Herşeyi arkada bırakıp, yeni bir hayata başlamakk. . O zamanlar 8 yaşımdaydım. İlkokul 2. sınıfımm. . Geride bırakıp herşeyi, Ankaraya geldik. Ailem başta söylememişti, sevdiğim dostlarımın vefatını bana. . Onları arıyoruz diye telefon numarası çevirirlerdi. . Her seferinde meşgul çalardı. . 3 4 yıl sonra öğrendiğimdeyse, duygularımı söküp almışlardı. . Hiçbir zaman alışamadım. Ne ankaraya, ne yeni arkadaşlarıma. . Kendi ailemden bile soğumaya başladım. Bir yere doğru gidiyordum ama nereye?? bilmiyordum ki. . Tamm 5 ilkokul öğretmeni, 3 ilkokul değiştirdim. . 2. sınıfta derslerimin boş geçtiğini hatırlıyorum. Öğretmenimizin ders ortasında sınıfa arkadaşlarını alıp sohbet etmesi, feminizm muhabbetiyle çocuk olan bizler arasında kızları kayırmasıı. . Hepsi bir bir işlenmiş aklıma. . Unutamıyorum, affetmiyorum. . Yaşadığım hayattan zevk alamamayaaa,, 5. sınıfta başladım sanırsamm. . Kavgaa. . Gürültüü. . Hayatımın her yerinde son derece fazlaydı. . Sizlerle paylaşamadığım, paylaşamayacağım bazı saçmalıklar da yaşadım, çocukluk dönemimde. Bakıyorum daa, daha o zamanlar başlamışım kendimi suçlamaya. Zamanla attığım adım için özür dileyecek hale gelmiştim. . İç dünya'm genişliyordu, dışa kapattıkça kendimi. Hislerim daha da büyüyorlardı. Başlarda hoşuma gidiyordu. İçime garip bi güven duygusu gibi birşey gelmişti. Herkesten uzaktım. Kendi dünya'mm. . Rahattım orada. Ne gelen varr, nede giden. Tek bildiğim, 'ben' ve 'annemm'di. . Babamm?? Bilmiyordum. Geçen gün öğrendim ama. . Şimdi?? Depremden öğrendiğim birşey var: Umursamadan kesip atabiliyorum bazı şeyleri. Dünyaa. . Yaşamak. . Başka Şeyler. . Hiçbiri umurumda değil. Hİçbir şey istemiyorum, hiç kimseden birşey beklemiyorum. . Yine sadece ben varım, ama daha gerçek. . Daha somut. Bazen bakabiliyorum bende umutla, sevgiyle, mutlulukla, şefkatle. . Ara sıra içime ürperti geliyor. Gidenler geliyor, aklıma. Uzaklaşanlar. . Saygıyla anıyorum, onları. . Haksızlık ettiklerim geliyorlar. Özürümü diliyorum. Bir ses geliyor. . Yaşadığımı hatırlatıyor. . Gözlerimi açıyorum, kaptırıyorum kendimi yaşamaya. . Faniliğe. . Hayat pınarından su içmeye koyuluyorum. . Benn de yaşıyorum. Çığlık çığlığa hem de  |
|
|  |