[salvameaa]

Küçükken soru sorarlar ya çocuklar "anneeee bu ne?" "babaaaa bu neden

böyle?".Benim sorularım olmadı çocukken,herkes oyun oynarken ben

evimizin merdivenlerine oturup izlemeyi tercih ederdim. Ya da bana devasa

görünen ağacımızın yapraklarına bakıp hayal kurmayı severdim.Küçüktüm

ama kocaman bir beynim vardı,bilirdim ben farklıydım,kuzenimin

kıskançlıklarına,onun bunun yabani demelerine sesimi çıkartmazdım.Konumuz

bu değildiki yine başa döndüm :( Affetmeyi başaramıyorum,hergün eski

anılardan biri çıkıp geliyor bu da suçlu diyorum hükmünü

veriyorum.

Çocukken sorular sormazdım diyordum değil mi ? Şimdi küçük çocuklar gibi

sorular sormaya başladım Çok komik "anneeee bu kim?" ,"anneeee

neden bu böyle?" "anneeee seni seviyorum" ,"babaaa ne olacak bu

memleketin hali ?" ....herkesin içine baygınlık geldi farkındayım

Babama sevgimi göstermekte hiç sorun yaşamadım bu zamana kadar ama

anneme karşı tuhaf bir mesafem olmuştu ama artık öyle değil,babama

gösterdiğim sevginin aynısını annemede gösterebiliyorum.

Yaşadığım bazı değişimlerin adını koyabiliyorum ama bazılarını

adlandıramıyorum...Neyse velhasıl güzel değişimler bunlar

Değişimimiz bol olsun.