Alıntı:
ncksz18 Nickli Üyeden Alıntı
aynen çook haklısın..benim okulum var ama tatil günleri babam der çık dolaş bunalcan hasta olcan bilmemne..hiç arkadaşın yokmu falan filan..ama arkadaşlarım var,çıkıp çıkıp geziyorumda,bunları gördüğü halde böyle şeyler söylüyor.
anneme soruyorum,o da hiç arkadaşn yokmuş gibi duruyorsun falan diyor.gerçekten anlamıyorumm
arkadaşlar ,başkalarından banane diyorsunuz ama,zaten biz de başkalarını önemsemiyoruz.kendi eğlenceme bakıyorum,kendimi çok mutlu hissediyorum,konuşuyorum.ama çevreden sessiz,içene kapanık,kendi halinde bi kız gibi duruyorum.ne yani şimdi bunu önemsemeyelim,başkalrı hayattan bezmiş,kimseyle konuşmayan bir kız olarak mı görsünle beni?
işte bunu düzeltmeye çalışıyorum ama bu dış görünüş nasıl değişiyor,diğerlerinden ne farkımız var anlayamıyorum.
mesela sınıfta da,hiçkimse konuşmasa,tek ben konuşsam bile gene bana sen sessizsin sakin bi tipin var canlan biraz falan diyorlar..ne yapcam bilmiyorum.
ama gerçekten konuşuyorum,arkadaşlarım da var,gayet samimiyim,kendime de özen gösteririm,dik durmaya da çalışırım ama dış dünyayla ilgisiz gibisnden laflar insanı çok kötü yapıyor  |
umursama diyen arkadaşlar da bir bakıma haklılar ama şöyle de birşey var...
aynen seninde dediğin gibi ben tek başınayken kendi halimdeyken kendi güvenli alanımdayken gayet de mutluyum..ta ki birileri çıkıp bana benim eksik yanlarımı hissettirene kadar...veya bu eksik yanlar aslında eksik yanlar olmadığı halde öyleymiş gibi varsayanlar...
ne yazıkki karşıdaki insan bizi ne gözle görüyorsa biz de ona göre davranışlara maruz kalıyoruz...çok çevresi olan birine davranışları daha farklı oluyor..bizim gibi sosyal durmayan ve pasifmiş gibi görünenlere verdikleri değer ve önem farklı oluyor..bizim üzerimizden kendi egolarını tatmin etmeye çalışıyorlar bizi aşağılayarak...bu davranışları görmek zorunda değiliz gerçekten bıktırıyor...bana değer verilmesi için çokrenkli bir hayatım olmamalı... 28 yaşındayım diye illa evlenmek veya bir işte çalışmak zorunda değilim..çevre edinmek zorundada değilim..bunlar toplumların sabit kalıpları...işe de gitmiyorum evlenmiyorum da kime ne ? erkek arkadaşım da yok..belki doğru kişi çıkmadı karşıma kime ne ? yani beğenilmeyen biri mi oluyorum bu durumda ? evde kalmış mı oluyorum ? bu kadar zor mu yani insanlardan saygı görmek..yada en azından böyle can sıkıcı davranışlarını görmemeyi sağlamak...
onlar hakkımızdaki düşüncelerinin sonucunda bize davranış sergiliyorlar ve bu davranışa muhattap olan maruz kalan da biziz..ister istemez başkalarının düşüncelerini umursamak zorunda kalıyoruz çünkü sonucundaki davranışın muhattabı biziz..böyle bi durum var...evde tek başıma hiç rahatsız olmadan oturabilirim. gayet de mutlu olur herşeyi unuturum...ama sokağa çıktığımda beni cahil yerine koyan bir insanın tavrını göreyim herşey değişiyor ve tüm yaşadığım mutlulukların boş olduğunu görüyorum..sanki kötü gönüle teselliymiş gibi hepsi....yanlız olmakla mutlu olmadığımı avunmaya çalıştığımı düşünmeye başlıyorum...kendimi kötü hissettiriyorlar..