[Nesira]

21 Şubat 2010/Pazar…

Değişmeye karar vermek istiyorum.

Öyle ya, başarının ilk adımı karar vermektir, tüm ataletimden sıyrılıp karar verebilmek, başarabilmek istiyorum. Yardım istiyorum Yaratandan...

Evrene pozitif enerji yayan ve evrenin yalnızca pozitif enerjisini alan; bardağın her iki tarafını da görüp, yalnız dolu tarafından etkilenen; geçmişimin ve üzerimde bıraktığı izlerin yalnızca benim bakış açımdan kaynaklandığını bilen ve bazen de çizginin yerini değil, çizginin hangi tarafında olduğumu değiştirmem gerektiğini bilen bir insan olmak var hayalimde.. Ve daha nicesi..

Çok hayallerim vardı zamanın ve insanların gem vurduğu; her şey için geç mi, değil şaire göre.. “Hiçbir şey için geç değil ve geç değil bir şey için hiçbir şey..”

Bugün sinemadaydım cqm ile birlikte. Onun da zoruyla “Recep İvedik” izledim, normalde sevdiğim bir tarz değildir kendisi.. Güldüm yalan değil, ama film daha kaliteli olabilirdi. Asıl sorun şu; bu kaba kahramanımızın bu komik ve yapay hikâyesinde, bir yerde gözlerim doldu Evet yanlış duymadın, ağladım

Hangi sahne olduğunu merak ediyorsun biliyorum. Bankta Zeynep ile oturan Recep İvedik, “anneme babama çok kızıyorum. Madem genetik yapınız bozuktu, neden beni bu dünyaya attınız? İlkokuldayken sınıfça hayvanat bahçesine gittik, babam da yanımdaydı. Görevli babama muz getirdi orangutan diye. Bir insanın babasına hayvanat bahçesinde muz verilmesi ne kadar koyuyor biliyon mu?” diyordu.. Gülebilirdi herkes, serbestti. Aynı Recep gibi bana da dokundu o sözler.. Neden mi? Bir babanın evlâdının önünde küçük düştüğü, bir evlâdın gözü önünde babasının mahcup edildiği savaşları, yoksullukları, acizlikleri düşündüm. Öyle sızladı içim..

Yahu ben mi çok duygusalım, yoksa olması gereken mi bu, çözemedim. Recep İvedik filminde ağlayan ilk Türk genciyimdir herhâlde

Şimdi uyumak istiyorum. Güzel uyumak, güzel uyanmak, güzel yaşamak istiyorum, tüm az güzellere inat…

Bana yardım eder misin ?..