[Nesira]

22 Şubat 2010/Pazartesi

Bir word belgesinde dünyayı kurtarmak…

Değişime karar vermek istiyorum dedim de, bu da değişime karar vermeye karar vermek ile başlayan bir süreç diyelim; adım adım “evet değişeceğim” diyeceğim güne yol alıyorum belki de..

Küçükken hep bir yazar yahut şair olmak isterdim. Kabiliyetim var mıydı ? Birazdan 7 yaşımda yazdığım ve büyük kardeşlerimin senelerdir dalga geçmekten sıkılmadıkları o 2 mısramı okuyacaksın.. Ama eminim fark var seninle onlar arasında kocaman bir; çünki bu küçük çocuğun o anda neler düşünmüş olabileceğini kimse hesaba katmamıştı. Pis şekilciler..

İlkokul 5’de müfettiş gelmişti sınıfa, “kitapları kaldırın, bir beyaz kağıt çıkarın..” Sarı saman kâğıdı olsa olmaz mıydı sanki.. Herkesin beyaz kağıtları var mıydı bakalım.. Çıkardık velhasıl, kitaptan okuduklarını yazmamızı istedi, noktalama işaretleri ile.. Noktalama işaretlerim süperdir; koymadan da duramam.. He ama cümle sonlarına ellerimin artık bilinçsizce koyduğu iki nokta benim tekelimdedir ona göre.. Hmm bu evrenin bana bir mesajı olabilir mi.. sudem8’in iki noktası gibi yani.. Sormak lâzım..

Dağıtma konuyu dur şimdi..

Sonra ben büyümüşüm. Hiç farkında değilim. Bir sabah uyandım ve artık büyüdüğümü fark ettim. Tamam da nasıl anladım biliyor musun..? Çocuklukta hesaba almadıklarım ergenlikte korkuya; bu korkular gençlikte küçük ve bazen de dev paranoyalara dönüşmüş.. Anam ya, bu muymuş büyümek.. Gel yeğenim öpeyim seni alnından, pek özleyeceksin bugünlerini kuzum..

Yazar olmak istedim, istedim amma; sor bakalım iki satır yazmışlığım var mı yıllardır.. Hoş benim kalemim de, kağıdım da zihnimde, ama yaz diyor Oğuz Saygın.. Yaz ki hayallerin kağıt üstünde de olsa şekil alsın. Hatta resmini çiz, her gördüğünde seni bir kez daha heyecanlandırsın.. Ama Oğuz Abi bana siyah çerçeveli büyük gözlükler yakışmaz be.. Sadece ofisimi çizsem olur mu ki ? Ahmet Özer Hocamınki gibi Cağaloğlu’nda bir büyük kitaplık..

Babam rüyalarında şiir yazdığından beri anladım genlerimizde var bizim bu edebiyat olayı.. Dur şimdi tribünlere oynamayayım; eversek yok demeyecek kardeşim iki satır yazamaz kâğıda. Neyse, sonra ben siyaseti soydum kendime.. Baktım neymiş bu alıp verilemeyenler.. I ıh bana göre değil hocam, ben bir kere agresif bir kişiliğim. İhrac ederler bu ülkeden..
Yine de o kadar zor değildi bu ülkeyi düzlüğe çıkarmam. Hatta dünyayı da.. Zamanımın bilge insanlarından saydığım babamın bana bir sözü vardı; “asla küçümsemeyin kendinizi; tek bir kişi ile bir şey olmaz demeyin. Bu dünyaya çağ atlatan Fatih Mehmet’ler, Amerika’da zencilere sınıf atlatan Rosa Parks’lar da hep tek kişiydi..”

Haklısın baba.. Şimdi ben dünyayı kurtaran adamın teyzesi de olabilirim, kendisi de.. Ama önce kendimi kurtarmam gerekmez mi.. Nasıl sorayım bunu adama şimdi..

Oturdum ve başladım yazmaya.. Ne mi yazdım ? Hiç, günlük yazdım işte.. Bu da bir gelişmedir bakma.. Tamam belki yavaş ilerliyorum zamana nazaran, ama daha bi’ geliştim 7 yaşıma göre.. Korkma değişmedi duygularım.. Hem zaten,

“Bizim evde soba var,
Sizin evde soba var mı ?”

diye şiir yazan o çocuğun tek düşüncesi, “kimse bu kar kışta donmasın, sobası ve yakacak kömürü olanlar, olmayanları hatırlasın”dı..

Çünkü babam, aylarını sıcak sobasından uzakta, büyükçe bir tırın yalnız ve ıssız soğukluğunda yaşamaktaydı…

Yazar belki olur da.. söyle bana.. Asıl benden adam olur mu..?