[zümrütü anka zen]

yaseminist Nickli Üyeden Alıntı

Sevgiyi Arayan Adam




İnsanların çoğu kendilerini sevmiyor.
Ya sevdiklerini sanıyorlar ya da kendilerini sevmeyi bencillikle karıştırıyorlar.
Kendini seven insan, olgun, özsaygılı ve özgüvenlidir.
Bencil insan, yüzeysel düşünen, çıkarlarını her şeyin üzerinde tutan, kimse tarafından sevilip sayılmayan bir zavallıdır.
Sevmekte yargı yoktur.
Yargı varsa sevgi yoktur. Ama insana bak!
Kendisi hakkındaki yargılarına bak!
Saçının şeklini beğenmez.
Bedeninin biçimini beğenmez.
Alışkanlıklarını beğenmez. İşini beğenmez. Düşüncelerini beğenmez. Hep onaylanmak ister.
Onaylanmanın temeli, kendisini başkalarına beğendirme, sevdirme çabasıdır.
Temel ihtiyacı olan sevgiyi alabilmek için kendi düşündüklerini, hissettiklerini yaşayamaz.
Olmak istediğini değil, sevgisini almak istediği kişinin istekleri doğrultusunda yaşar.
Başkalarının kendisinde görmek istediğini sandığı maskelerle dolaşır durur.
Bir çocuk “özgürdür.”
İçinden geldiğince davranır.
O dünyanın merkezidir.
Sevgi ve ilgi de doğal hakkıdır.
İnsanın bir türlü çocukluktan kurtulup vazgeçemediği işte bu merkez olma arzusudur.
Ne kadar çok kişi tarafından onaylanırsa o kadar merkez olduğunu sanır.
Onaylanma tutkusu, toplum sürüsünü oluşturur.
Bireysellikten gittikçe uzaklaşan insan, topluma uyma (onaylanma) çabası içinde benliğini gittikçe yitirir.
Ama bireysellik insanın özünde vardır.
İnsan kaybettiği bireyselliğini tekrar kazanma çabası içinde bir takım ilgi çekme yöntemlerine başvurur:
Hem onaylanarak hem de ilgi çekerek gereksinimlerini karşılayabileceğine inanan insan, yıllar geçtikçe bir de bakıyor ki giydiği maskelerin sayısı çoğalmış, kalınlaşmış ve vazgeçilemeyen “ben”ler haline dönüşmüş.
Artık bu değişik “ben”ler içinde kim olduğunu bulamamakta.
“Ben kimim, neyim?”
sorusu aklına geldiğinde panik içinde, mutsuz ve yapayalnız.
Yani başından beri kaçtığı kavramlarla burun buruna.
Kendisini tanıyamayan insan, tanımadığı bu kişiyi nasıl sevebilsin?
Kendisini sevmeyen insan başkalarını da sevemez; kendinde olmayanı başkasına da veremez.
Çoğunlukla iş, aşk, evlilik, arkadaşlık ilişkileri sevgiye değil, çıkar değiş tokuşuna dayanıyor:
“Sana bağımlı olduğum şeyleri bana verebilmen için bana bağımlı olduğun şeyleri sana vereceğim.”
bu bağımlılıktan dolayı mutsuz oluyoruz.
“Mutluluk özgürlüktür” diyor huzurevindeki yaşlı kadın.
“Burada dilediğim gibi yaşıyorum ve çocuklarıma muhtaç (bağımlı) değilim.''
yaşamdaki hiç bir şeye fazlaca bağlı olmamak ,Özgürlüğe giden yol kendini sevmekle, kabullenmekle başlar.
Kendinizi seviyor musunuz?
Eğer siz bir başkası olsaydınız, sizi arkadaş olarak seçer miydiniz?
Size güvenir, saygı ve sevgi duyar mıydınız? Kendinizin arkadaşı olur muydunuz?
Başkalarından beklediğimiz sevgi, saygı ve anlayışı önce kendimize versek; çocuksu, marazi sevgi bağımlılığından kurtulup, sağlıklı, bağımsız ama bağlı sevgiyi öğrenmiş yetişkin olsak…
İşe kendimizi sevmekle başlayalım.
Başkalarına karşı ancak kendimize karşı gösterdiğimiz sevgi, saygı ve anlayış ölçüsünde sevgili, saygılı ve anlayışlı olabiliriz.
Unutmayalım!
Eğer kendimizi seversek, başkaları da bizi sevecektir
(Sen bile kendini sevmiyorsan, sevemiyorsan, ben seni niçin seveyim?)
Sevmek ve sevilmek yeteneği hepimizde potansiyel olarak var. Ama bu yeteneğimizi geliştirmemiz gerekir ki hak edelim.harika bir yazı alıntı yaparak yazmak istedim .
mutlu bir pazar günü diliyorum.

--ALINTI--