Anladım, dostumm. . Telkin dinliyorum ben. Nerden baksaaann. . Bi 3 ay falan oldu. Bi şeylerin farkına vardırtıyor seni. Başkalarını gereğinden fazla önemsiyorum ben, bu da dolaylı/dolaysız; hayatımı mahfediyor :P Halihazırda Ego-Kendine Güven-Başkalarının Düşüncelerini Önemsememe dinliyorum. Dinlemediğim zaman farkettim, herşey eskisi gibi oluyor. Dinlediğim zaman bi ferahlık hali geliyor. . Kendime geliyorum. Sonrasında birçok şey kendiliğinden rayına oturuyor. Ailemle ben de çok iyiyim sohbet sırasında. . Yüzüm gülüyor, vs. Ama dışarı çıkınca suratım asılıyordu, kendimi kötü hissediyordum. Yalnızsam yerin dibine geçiyordum :P Zamanla değiştii :) Hâlâ bişeyler var ama eskisi gibi değil :) Somurtmuyorum, gülümsüyorum :) Yine de sert bi görünüşüm var :P ama içim öyle değilll :) neyse konu saptıı
ben konuşamazdım. Aynı senin gibi dilim dönmezdi. Çok değil, 6 7 ay önce öyleydimm :P Bi gün toplulukta konuşuyorum, herşey güzel. . derken bi anda diycek bişey bulamadım. Millet bana bakıyordu :P sustum. Ağzımdan kelimeler gelmediler :) bi baktım başka biri atladı girdi sohbete
ben dışta kaldımm :) çookk kötü ezildiğimi hissettim. Sonra burda biri aynı durumdan bahsetmişti. Kim hatırlayamadım. Konuşurken tutuldum dedi. Sonra bi baktım, karşımdakiler beni dinliyorlar dedi. Benim yaşadığımın aynısıydı :) Konuşmaya devam ettiğini ve akıcı şekilde konuştuğunu söyledi :) ben de geçen gün uyguladımm. . Vee, işe yarıyooorr :) Karşımdakine rezil oldum, diye düşündüğüm için bişey demiyordum. Ama o zaman, bana meraklı gözlerle baktığını, dinlediğini farkettim. Konuş lan!! dedim kendimee
ve konuştuuuumm :) Harf marf yutmadan, niyagara şelalesi gibii :P:P öyyle iştee
