öncelikle teşekkür ederim,ilginiz ve güzel karşılamanız için.
dün akşam içlerinde daha yeni olduğum bir arkadaş grubuyla beraberdik. herkesin ağzından bal damladı ve ben çoğunlukla sustum.ama önemi yok,onları dinlemek bana iyi geldi.
taviz vermekten bahsettik bir ara. ve o ara kendi içime dönüp bakma fırsatı buldum.
taviz tavizi doğuruyordu. önce zor da olsa kendimi bulmuştum ve bir kişilik edinmiştim. insanlar beni bu şekilde kabul ediyor ve hoşgörüyle karşılıyorlardı. ama birdenbire ne oldu bilmiyorum. çok kilo almıştım ama normaldi,bir bebek bekliyorndum. karnım büyüdükçe utanmaya başladım ve son aylar neredeyse hiç evden çıkmadım,tanıdık biri görecek beni diye utanıp sıkılıyordum. sonunda doğdu,kurtuldum. ama kilolardan kurtulmak 2 senemi aldı. bu iki sene içinde de kendimden memnuniyetsizliğim devam etti. iyice kabuğumun içine çekilmeme yetti sanırım. önce davranışlarımı,sonra dilimi, sonra da özgüvenimi kilitledim kalın duvarlar arasına. kendimden taviz verdim çünkü. hem de yok yere. sırf kendimi kabullenemiyorum diye karşı tarafın da beni öyle sevemeyeceğini düşündüm belki. resmen kendimi yolunmuş tavuğa benzettim
yeni yeni tüy çıkartmaya çalışıyorum.
evet önemli olan şekil değil,şeklin içindekinin kim olduğu. belki uzun boylusun,belki kısa, belki şişmansın,belki zayıf,ya da gözlük takıyorsundur, belki de seni bizden farklı kılan bir engelin var. evet,belki insanlar ilk görüşte senin dış görünüşüne bakıyor ama zamanla insanların senin içine baktığını ,kim olduğunu öğrenmeye çalıştıklarını farkedersin,seni iyi huylarından dolayı severler,senden bir kötülük gelirse seni sevmezler,sana güvenip sırlarını paylaşmak isterler.aslında insanlar sana çok fazla bakmazlar,çünkü baktıkları aslında senin gözündeki aynadır.sen onun gözünde nasıl birisin?ya da bana kendimi geliştirmem için birşey öğret demektedir ve bilinçsiz de olsa insanlar birbirlerinden birşeyler öğrenir.
galiba yazdıklarım çok karmaşık oldu. beynimde bir ton düşünce varmış haberim yok. bir dahakine daha anlaşılır yazmaya çalışacağım.