[phantomm]

Yukarılara doğru yavaş yavaş süzülüyormuşum gibi hissediyorum.

Sanki önceden bir mumyaymışım.Türlü şeyler sarmışlar sıkı sıkı.Şimdi o bandajlar açılıyor.Ben nefes alıyorum.Gitgide daha çok oksijen giriyor ciğerlerime.O kadar çok oksijene alışık olmadığım için bazen ilkten bir yakıyor içimi.Ama sonrası hep derin bir rahatlık..

Ne harika bir hayat.Ne muhteşem biçimler.Ne güzel renkler.Ne renkli insanlar.Ne hoş gülümsemeler.Harika bir huzur.Daha başka birşey gerekli mi mutlu olmak için?
Sahi her sabah uyanabiliyorum.Her sabah ailemi aynı,sağlıklı şekilde buluyorum.Dışarda herşey akmaya başlamış oluyor.Ben sağlıklıyım.Gökyüzü hala tepemde tüm muhteşemliği ile uzanıyor.Herbirimizi sarıp sarmalıyor.Güneş onca ağırlığına rağmen düşmemiş,onca sıcaklığa patlamamış,yanmaktan gocunmadan her daim gülümsemeye devam ediyor.Ne biçim bir düzen?Hepsi bizim için, hepsi BENİM için.Daha ne mutlu edebilir ki insanı?Daha ne bekleyebilirim o güzel varlıktan mutlu olmak için.
Hergün benimle ilgileniyor.Benim isteklerimle,düşüncelerimle,duygularımla..Aramızda koccaman,bembeyaz ışıktan birbirimize sevgimizi yolladığımız bir bağımız var.Daha ne isterim mutlu olmak için?


Öyle şükran doluyum ki..Tüm bunları görebildiğim için öncelikle.Görebilen insanlar arasında olma şerefi bahşedildiği için şükran doluyum.Minnet değil bu.Altında ezilmiyorum.Aksine; hissettikçe daha da yukarılara çıkarıyor beni.


Tüm bu duygularla kuşanmış bir vaziyetteyim işte.Bir düşün içimdeki huzuru günlükçüm.


Bu sabahta bu duygularla kalktım işte.Daha doğrusu annem uyandırdı erken bir saatte.KArdeşimin sınavı vardı.Ama tek başına gitmek istemiyordu.Benim götürmemi istemişti.Ama ben erken kalkmak istemediğim için biraz yük gibi hissetmiştim.Ama sabah dayanamadım.Çünkü o beni o kadar mutlu ediyor ki.O kadar tatlı ki.Sadece varlığı bile birçok şeyi yapmama yeter sanırım.O yüzden kalktım ve gittim güleryüzle.

Ve bu bana daha güzel bir mutluluk olarak döndü.Onu beklerken biyere girip oturmadım.Ağaçların,insanların arasından yürüdüm.Tek başıma kendimi,hayatımdaki insanları,güzellikleri düşündüm.Ne kadar zengin olduğumu düşündüm.Ve yine o harikulade şükran duygusuyla kuşatıldım.Nerdeyse "Çok mutluyum ben biliyor musunuzzzz" diye çığırarak koşacaktım:PHedeflerimi düşündüm,isteklerimin bana ne kadar yakın olduklarını düşündüm,eski heyecanlı imgelemelerime yeniden kavuşabildiim için,HEYECANIMA yeniden kavuşabildiğim için şükürler ettim.Olmak istediğim yerde gördüm kendimi.Sanki yarın orda olacakmışım kadar yakın hissettim.Muhteşem,olağanüstü,süper ötesi,harikulade...


Öyle işte..Daha ne olsun.
Daha ne olsun.