[phantomm]

Benden kısa kısa..

*Bugün insanların bloglarında gezindim.Depresif hissettiğim zamanlarda yaptığım gibi.İnsan bazen kendinden kaçmak ister ya.Başka kişilerin hayatlarında yok olmak ister bazen kendi filminin başrolünü bırakıp.Şimdi çok karanlık,çıkmaz sokaklar gibi geldi yazdıkları.Ruhum daraldı.Ne kadar kalmak istesem de yapamadım.Çok aptalca geliyor olumsuza takılıp bi de saatlerce onlar hakkında konuşmak,yazmak..Bi de nereye gittiğini düşünmeden hayata küfredenler var..Allah yardım etsin..Ben de yapıyormuydum acaba aynını?
En iyi lise dönemimi hatırlıyorum.Allah'ım o neydi öyle?Bugünün rocker gençleri,emoları gibi bir durum değil kendine özgü bir yalnızlık,melankoli durumu.Şimdi düşündüğümde ne kadar katlanılmaz duygular yaşattığımı görüyorum kendime.Nasıl bir körlük durumu,nasıl bir kendinden kaçış,herşeyi boş görme!Takıntılar bilmemneler öfff.Gerçi yakın zamana kadar döndür döndür aynı filmin farklı versiyonları çekip durdum.Orası da başka.Neyse işte.Bunca körlüğe..mutsuzluğa..Valla yetkili varlık bir insanoğlu olsaydı "Eee sen valla çok yaşadın haketmiyorsun bu hayatı." deyip canımı hemencecik alıverirdi.Çok şükür Allah'a.Ne diyeyim.


*Boğazımda tuhaf bir düğüm var.Çakram tıkalı reiki yapsam iyi olucak.Özellikle bazı şeyleri düşündüğümde boğazımın ağrıdığını hissediyorum bir anda.Birara iyiden iyiye kötü olmuştu.
En son böyle olduğunda tıkanıp kaldığım,mecburen katlanmak zorunda kaldığım bir durumda,çıkmazda hissettiğimde boğazım ağrımıştı.Hastalanmıştım.Hmm bak evet değişime karşı koyuyor olduğumun göstergesiydi bu.O zaman hayatımda köklü bir değişiklik oluyordu çünkü nerdeyse.Değişimin merkezi boğaz.Şimdi neye direnç gösteriyorum ki?

Dışarı çıkıp bağırsam..Gerçekten bunu yapmayı o kadar çok istiyorum ki.

Rüyamda bunun tepkisini vermiştim aslında.Demek ki hala temizliğe devam etmek gerekiyor.



*Uzun süredir baştan ayağa siyah giyinemiyorum.Önceden çok severdim.Şuan çok fazla siyaha tahammülüm yok.Hatta siyah olan saçlarımı açtırdım,kahve balyaj yaptırmıştım.Gerçi sağolsun kuaför sarı, kahve,siyah,koyu kahve gibi bir dörtlü çıkarttı.Hiç sevmediğim sarıyı bile yaşadım saçlarımda yani.Ama insanın kendine güveni olunca hiçbirşeyi takmıyor.Gidip yine koyu birşey yaptırayım tamamını demiştim ama sonradan gerek görmedim.Şimdi o sarılar daha da açıldı.Iyy.Neyse:)Yakında bir değişiklik yaparım yeniden.


*Bir de yüzüme makyaj namına bir çizik atasım bile gelmiyor uzun süredir.Gerçi hiç bir zaman ahım şahım makyaj yapan birisi olmadım ama bu kadar makyaj karşıtı hissedeceğim hiç aklıma gelmezdi.Çok sevdiğim siyah kalem bile beni boğuyormuş gibi oluyor.Ama bu yakında geçer sanırım:)



*Üff iki gündür annemle konuşmuyoruz.Daha doğrusu o benimle konuşmuyor.Bunun birkaç gündür insanları kırabilme potansiyelimin yüksek oluşuyla yakından ilgisi var tabi ki.Ama bazen küçük şeylerde bile olsa üstüme gelmeleri beni boğuyor.Daralıyorum.Ben nolursam olayım çok kendi başına bir insanım.Sınırlarım çok zorlanınca patlıyorum bir süre sonra.Belki bu kendime bile toleransımın düşük oluşundan bilemiyorum.Burda da halletmem gereken noktalar var evet.Ama yine de annem çok fazla kendini ezerek işleri yürütmeye çalıştığı,kendi dünyasında kendini boğduğu için bana da aynı şeyi yaptırmaya çalışmasına dayanamıyorum.Ne kadar seversem seveyim yapamıyorum yani.Onun kendi kendine doğurduğu şartlara tahammülü yok artık,ordan kurtulmak için çaba göstermeye sabrı ve isteği de yok.Ben de sonuçta kendi kendime iyileşmeye çalışan bir insanım.Onların isteyerek ya da istemeyerek bilinçaltıma kazıdıkları sınırlamalardan kurtulmaya,kendimi bulmaya çalışıyorum.Bu aşamada haklı ya da haksız toleranssız olabiliyorum bazen.Ama onlar beni bu hale getirmeye katkıda bulunan insanlar oldukları gerçeğiyle yüzleşmek istemiyorlar.Sanki ben buraya şu halimle gökten düştüm.Verdiğim tepkilerde onları o kadar çok görüyorum.Onların yansımasıyım aslında istemediğim halde.KAldı ki söylediğim şeyler yine de bir anlamda onun ve ailemizin geri kalanının iyiliği içindi.Ama hala duygularımı ifade ederken biraz kontrolsüzlük yaşadığım için çevremdekileri ya da kendimi üzebilen şekilde davranabiliyorum.Annemle geçirdiğimiz onca iyi zamandan sonra şimdi geçmişte yaşadığımız bu "çocukluklara" geri dönmek üzücü.İnsanların hele de çok yakınlarının hiçbirşeyi görmez halde,nefes almadan yaşadıklarını görmek daha da üzücü.Bunun da hatırlattığı şeylere odaklanıp sadece almam gerekenleri alıp yoluma devam edeceğim.



*Beni asıl aşağıya çeken şey gerçekten anda kalamamak.Şuan gelecekle alakalı kaygılarımın tavan yaptığı dönemlerde kötü hissediyorum.Ya da kötü hissettiğim anlarda bu kaygılar zirve yapıyor bilemiyorum.Egonun oyunları işte.İlle de ya geçmiş ya gelecek diye tutturuyor.Şimdi geçmişi oldukça hallettiğimiz için,kpss adlı durumla yüzyüze olduğumuzdan onu koyuyor önüme.Egom önüme ya çok ders çalışarak kendini yormak ancak böyle mutlu olmak,ya da hiç çalışmamak kendini kötü hissetmek olarak çıkıyor bu aralar.İşte aslında ben bu değilim diyorum kendime.Bunlar babamın kaygıları.Onları farkındalık sahibi bir gözle süzünce ben iyi kurtardım demek kaçınılmaz oluyor.Artık onları suçlamıyorum, çoğu zaman en azından, ama hala çok takıldığıma göre atalardan serbest kalma çalışmalarını oldukça ciddi bir biçimde yapmam gerekiyor.KEndime yapabileceğim en büyük iyilik bu konuda ciddi ciddi çalışmak olacak biliyorum.Onlardan bu kadar etkilenmeye devam ettikçe gerçek değişimleri yaşamak bana uzak olacak.Kafamda bulunan bu sınırlamalardan kurtulmam gerek.

Hı kpss diyordum.Hayatımın hiçbir döneminde öğretmen olmak istemedim ben.Ne ilkokul ne ortaokul ne lise.Hatta öğretmen tanıdıklarımızın yanında bunlardan konuşurken ısrarla öğretmen olmak istemediğimi söyleyince annem hafif çıkışmıştı bana.Yanlarından ayrıldığımızda tabi.Lisede bölüm seçimimi öğretmenime devretmiştim.O sorumluluğu almak bana ağır gelmişti!İyiki de dil seçmiş sağolsun:)Ama ben dil edebiyat okumak istemiştim.Başka bir öğretmenim ısrarla öğretmenlik yazmamı istedi üst tercihlere ben de yazdım.Geleceğini de biliyordum ama başka birinin söylediğini yapmak beni güvende hissettirmişti galiba.Sonucu kötü olursa "suç" benim olmayacaktı.Bir de ilk defa böyle büyük bir karar alıyordum sonuçta.O kadar istemeyedurduğum şeyi yazdım bu nedenle.Ve istemediğim bir mesleğe adım atmış oldum.Sonrasında öğretmeye olan eğilimim,çocuklara olan sevgim,vatan millet aşkım birleşince neden olmasın dedim.Ama sonradan kendimi adapte ettiğim bir meslek için bir de sınava tabii tutulunca insanın iştahı kalmıyor.En azından benim için böyle.Ama babam bu konuda ısrarcı.İllaki düzenli bir işim maaşım olsun istiyor.Ben daha farklı bir iş istiyorum aslında.Ama babamın şu durumunda başka şeylere yönelmek biraz fazlaca cesaret isteyen birşey.Hem başka meslek ama nerden başlayacağım?Gerçi bu sene olmazsa başka şeylere yöneleceğimi söyledim onlara.Ama yine de şu dönemde canımı sıkan birşey.KAzanmak zorunda hissediyorum kendimi.Ama çok içten istemediğim için mi tembelliğe kolaylıkla kayan tarafımdan mıdır nedir çalışmak bazen canımı sıkıyor.Neyse..Önümde güzel günler var karşıma çıkan şeyler beni benim ve bütünümün hayrına olacak şeylere götürecek inşallah..Bunlar aşılamayacak şeyler değil biliyorum.Hayalimdeki işe kolaylıkla ulaşabilirim.Sadece biraz cesaret.Ve zaman.


*Bu arada son günlerde, ilgiye verdiğim tepkinin bilinçaltım tarafından ne kadar kontrol altında tutulduğunun farkına vardım.Çözülmesi gereken başka birşey.



*Çok istediğim şeyin gerçekleşmesi için başka bir adım attım önceki gün.Pazartesi zamanının gelip gelmediği belli olacak.Heyecanla bekliyorum bakalım.Eninde sonunda olacak inşallah ama herşey güzel giderse önümüzdeki ay gerçekleşekk:)


*Procrastination to motivation diyorum artık.Hadi bakalım.



*Son olarak kendime not:Nolursan ol seni çok seviyorum.Ve her daim onaylıyorum.