Veee...
Mutlu son.
Bunu yazmasam çatlardım.
Yani yazmalıyım bilmiyorum.Şuan bana ne hissettirdiğini henüz çözmüş değilim ama yazayım.
Benimkisi hakketen nişanlanmış.
Uzun süredir kendisiyle hiç alakalı değildim.Bana nişanlacağını filan söylemişti ama ilk zamanlar önce inanmamış sonradan neden olmasın ki demiştim.Zaten sonra bi daha hiç görüşmedik geçen gün mesaj atana kadar.Biraz önce öyle bir his geldi ve facebook hesabına bakmak istedim.Yüzleşmek istedim ne kadarı kalmış ne kadarı gitmiş gerçekten.
Ve resimler,beraber yemek yerlerken,gül dökülmüş masalar filan..Vayy bee ne romantikmiş meğerse de ben neresinden baktıysam görememişim.Valla bu kızı tebrik ediyorum.
En takıldığım şey de bana verilmiş benim kendisine geri iade ettiğim yüzüğün müstakbel eşin parmağında oluşu!!Süper.Süper.
PEki ben ne hissediyorum?
İlk başta biraz kırgınlık.YAlnızca ilk saniyelerde.
İnsanların ölürken gördükleri o film şeridi.Benimkisi sırf onunla olan anlar ama.
Sonra hemen bu kızla olan karelere geri dönüş.
Kıyaslama.
Tipik kadın işte.Ben.
Ama sonrasında kendine dönüş.Kendini destekleyen, onaylayan,seven sarılan ben.İşte ben.
Kararlılığımdan ötürü kendimi kutluyorum.
Düşünüyorum.Hayır hayır.Onunla nişanlanan ben olmak istemezdim.Yine de tek istediğim bir eşitlenme.Enerjimi bana geri vermesi.Şimdilik hala istiyorum.Ama daha detaylı düşüneceğim bu konuyu.
Allah mesud etsin ne diyeyim.
Yine de ben kızdan güzelim söylemeden geçemiyciim.
