[phantomm]

Çalışmalar sürüyor.Çalıştıkça ilginç şeyler buluyor insan.
Bilinçaltının sevgili ya da eş her ne ise seçerken baba figürü ile özdeşim kurduğunu biliyordum.Oldukça uzun süredir bunun farkındayım hatta ilişkim varken babamda gördüğüm tüm eksikliklerin erkek arkadaşımda da gözüme fazlasıyla battığını biliyordum.Bunun babamla olan ilişkimizden kaynaklandığını biliyordum ama bugünkü yaptığım çalışmada bulduğum şeyler kadar şaşırtıcı şeyler keşfedebileceğimi düşünmemiştim.
Belki de herşeyin bitmesine neden olan tavrımda babama olan öfkemi gördüm.Onun en küçük hatasına bile neden tahammül edemediğimi,neden hemen öfkeden köpürür hale geldiğimi anladım.Belki de onunla olan küçücük bir anlaşmazlıkta bilinçaltımdaki babamla olan anılar ve o öfkem tetikleniyordu.O zamanlar ben bile çözemiyordum neden birden bire o hale geldiğimi.Ben ona olan öfkenin birikmiş olduğunu düşünüyordum sadece, ama bu olmuş olsa bile yaşadığım durum üzerinde ancak çok küçük bir etkisi olmuş olabilir.Babama biriktirdiğim öfkeyi kusuyordum ona her defasında.O yüzden ona o kadar kızmak istemezken,içimden herşeyi unutup yalnızca ona sarılmak geçerken kendime hakim olamıyordum.Asık suratımı düzeltemiyordum,yumruklarımı açamıyordum.Ama konuşamıyordum da.Çünkü babamla konuşamazdım ben.Orda oturan sevdiğim adam değildi babamdı herdefasında.O yüzden konuşmak,konuyu halletmek,ne kadar küçük bir şeyi boş yere büyüttüğümü itiraf etmek benden o kadar uzak oluyordu.
Babamda gördüğüm olumsuz herşey ama herşey..Hepsi onda toparlanmış sanki.Ve ben bunların dışında pek birşey göremiyordum artık.Bu kadar mı tutar herşey?Sanki ölçmüş biçmiş tartıp almışım!
Sadece babam üzerinde çalışacaktım ama ummadığım yerlere geldim.Ve başlarken ummadığım halde o kadar çok ağladım ki.Ama çok iyi oldu arınmalar devam ediyor.Konuya o girmese ağlayamazdım bu kadar etkili bir çalışma yapamazdım heralde:) O yüzden burdan ona sevgilerimi,saygılarımı yolluyorum.
Çok ilginç ama insanın geçmişe bakış açısı değişiyor ve sanki geçmiş değişiyor.Olaylar aynı.Ama bakış açın değişince,algılaman değişince sanki olaylar değişmiş gibi hissediyorsun.Üzerinden kocaman yükler kalkıyor.
Bu tarz çalışmalar yaptığımdan,onu affetmeye başladığımdan beri onun benim hakkımdaki düşüncelerini son zamanlarda hep yanlış algıladığımı,yanlış kulpundan tuttuğumu görmüştüm.Hala da görmeye devam ediyorum.Bu artık birşeyi değiştirmez ama özgürleşmem için gerekli.Böylelikle affetmek çok kolaylaşıyor.
Bir zamanlar beni ne kadar çok sevdiğini HiSSETTİĞİMİ hatırladım.Düşündüğümün tam aksine.Çok zor bir anımda yanımda oluşunu,en çok desteğe ihtiyacım olduğu an aradığını ve herzaman yanımda olduğunu söylediğini üstelik bunu çok güzel bir şekilde ifade ettiğini hatırladım.Duymak istediğim kelimelerle hem de.O an benim için herşey kolaylaşmıştı.Sadece sesini duymak bile yetmişti.Varlığı ve sevgisi için ne kadar şükretmiştim.
İstemediğin şeyler birşekilde yaşanınca,tüm güzellikleri unutabiliyorsun.Hatırlamak güzel oldu.İnancım tazelendi.Tüm uyuşmazlıklara rağmen biz de zamanında çok güzel günler geçirmiştik.Şükürler olsun.

Tabi babama veremediğim tepkileri de verdim.Herşeyi yazdım.Teker teker çalışmaya devam edeceğim bakalım.
Onun çocukluğuna inmek faydalı oldu.Böylece onu da affetmek,kabullenmek kolaylaşıyor.

Gitgide tamamen affedeceğim ve tamamen özgürleşeceğim inşallah.İlk günde bile üzerimden bu kadar yük kalktı birhaftada uçmaya başlarım heralde.

Tabi tepkiyi verip,olumsuz duyguları boşaltmak yetmiyor.Yerini muhakkak olumlu duygularla doldurmak,sürekli kendini o yönde desteklemeye devam etmen gerekiyor.

Bu yüzden beni sınırlayan herşey için pratik olumlamalar geliştirmek iyi bir çözüm.Çünkü telkinlerde,ya da yapılan diğer olumlamalar belirli olaylarda zihni destekleyemiyor bence hemen.Herkesin özellikle olumszuluk hissettiği belirli,kendine özgü durumlar var çünkü.Ben çok takıntılı bir insan olduğum için özel belirli kalıplar bulmak iyi bir fikir oldu.

Mesela en geneli "Bu onun dünyası,onun dünyasında işler böyle yürüyor,onun doğrusu bu doğrudan şaşmamak için böyle davranmak zorunda" gibi destekleme cümleleri en küçük şeyde bile sürekli gerilme tepkimi hemen rahatlatıveriyor.Öncesinde derin bir nefes alıp nefesi verirken o duyguyu hemen dışarı verdiğimi imgeliyorum tabi.Sonra bu duygunun bana ait olmadığını,hemen bırakabileceğimi düşünerek o duygudan ayrışıp destekleme cümlemi söylüyorum.

Şimdilik bunu sürekli yapmam gerekiyor.Yavaş yavaş toleransım yükselecek,takıntılarım azalacak, yeni tepkim otomatikleşecek ve zihnim çok daha özgürleşecek.


Yaşasınn.More mental freedom.Hadi bakalım.