[phantomm]

Dün bi sürü şey yazmıştım bir anda.
Ama site gitti tam cevapla dediğim an ve benim yazdıklarım da uçtu gitti.

Belki yazmam gereken şeyleri mi yazdım?

Hmm söylememem gereken şeyler yazmıştım sanki.Sorası güzeldi ama..

Boğazımdaki düğümü izlemeye,hangi durumlarda ortaya çıktığını test etmeye karar vermiştim.Dün yeniden geldi.
Hemen içinde bulunduğum şartlara baktım.Babam duymak istemediğim olumsuz şeyler söylüyordu.
Bense onları duydukça herşeyi kontrol altına almam gerektiğine karar veriyordum yeniden.
Hayat hakkındaki söylediği şeylere karşı çıkmak istedim ama sustum.Allah'a havale ettim bakalım.İnşallah tüm ailemin hayrına olan şeyler gerçekleşecek.Ve hepimizin mutlu olacağı şekilde.

Şİmdi ilk kaydı aldım.En belirgin durum, kendimi güvende hissetmeme,olaylara yön vermek için kontrolü ele alma düşüncesi,böyle panik anlarda teslimiyeti elden bırakma güdüsü.Bunlar biranda boğazımda ağrı ile karışık bir his ve göğsümde daralma hissi ağlama isteğine neden oluyor.

Ben o durumda hemen olumlamalarımı yaptım.Hissettiğim öfkeden ayrıştım ve Allah'a sığındım.Sonraki konuşmalarıma da bu tutum yansıdı.


Ben her zaman ve tamamen güvendeyim.Akışa teslim oluyorum..


Böyle anlarda asıl, olumlu düşünceyi, teslimiyeti elden bırakırsam,panik yaparsam nerde kalıyor benim olumluluğum?İşte tüm bunlarla öğreniyorum bakalım.

Şimdilik ilk etapta etkili olan yine eski tarz düşünceler oluyor ama ben hemen kendimi desteklemeye başlıyorum.Derin nefesler alıp,duygularımı izlemeye onlardan ayrışmaya gayret ediyorum.


Sonra bugün paniklememe neden olan gayet basit bir olay oldu,Ve ben normalde çok iyi yapabileceğim bir işi ilk etapta elime yüzüme bulaştırdığımı düşündüğüm bir şekilde yaptım.Heyecandan yine o "beynimin boşalması,durması" anını deneyimledim.Aslında güzel birşey o an hiç bir şey düşünemiyorsunuz:)Böyle bomboş bir zihin.Sadece o andasınız.Bir saniye sonra ağzınızdan ne çıkabileceğini,birşey çıkıp çıkmayacağını merak ediyorsunuz ve kalbiniz öyle bir çarpıyor ki gürültüsünden sesiniz boğuluyor.

Öyle ki kaç kere derin nefes almaya çalıştım ama kendimi kontrol altına alamadım.

Ve hemen sonrasında gelen "yetersizlik" duygusu "öfke" ve "rezil olmuş" hissi.

Tabi bunlar yine ilk tepkiler.

Benim "yetersizliğimi" görmeye ihtiyacım yok, "gereksiz yere yetersiz hissettiğimi" görmeye ihtiyacım vardı.Bunu bayadır yaşamıyordum ama bu duygu benimle hep.Şİmdi sıkı şekilde buna da çalışmak lazım..Ki bunu döne döne bir daha hissetmeyeyim.

Arkadaşıma teşekkür ediyorum bana bunu hatırlattığı için.Bu duyguyu serbest bırakıyorum.(Serbest bırakıyorum derken yine geldi boğaz ağrım.)
Ben her zaman tamamiyle yeterliyim.
Olduğum anda herşey bütün ve tam.
Kendimi derinden kabul ediyor ve onaylıyorum.
Her zaman için güvendeyim.
Bilirim ki herşey benim ve bütünümün hayrına olur hep,ben bunun hafifliğini ve keyfini yaşarım.