[capella]

sevgili günlük
tüm günüm aslında iyi geçti. bugün gayet neşeli, iş yerinde konsantrasyonu sağlamış ve umut dolu olduğum bir gündü. kendime güvenim iyi durumdaydı..giderek daha rahatlamış hissediyorum. içimdeki o bir köşede kasılıp kalmış halim giderek yok oluyor. bu çok güzel
yalnız bir yandan da biraz gergindim şaşkın sanırım yeme isteğimi kontrol altında tutmaya çalıştığım için oluyor. eskiden hiç yaşamadığım bir duygu olduğu için de bir yandan çok şaşırıyorum buna. umarım en geç önümüzdeki 10 gün içinde tamamen bu işten kurtulmuş olacağım
anneme biraz öfkeliyim bu ara neden anlamadım dusun sanırım 1.5 ay onların yokluğunda yalnızlığıma yeniden alışmıştım ve gelişlerine henüz alışmış değilim. özlemediğimden değil..bir yandan çok mutluyum içeriden gelen seslerini duymak, burada olduklarını bilmek bana huzur veriyor..ama sanırım kendi özgür alanıma kimseyi sokmak istemiyorum. bencilleştim mi nedir anlamadım şaşkın kafam hayli karışık. ama bildiğim bir şey var ki, buradaki güzel insanların ve bu telkinlerin bana büyük faydaları oldu. bu yüzden buradan olan o güzel insanların bize sağladıkları şeyin güvenilmez birşey olduğunu hiç mi hiç düşünmüyorum. annemin güvenememe sebebini elbette ki anlıyorum. o bir anne ve bu siteyle ya da buradaki bu güzellikle ilgili en ufak bir fikri yokken onun açısından sadece "internetten bulduğum bir insanın hipnoz seansına girmek" durumu oldukça güvensizlik yaratan bir konu. pimpirikli biri değildir, hayatıma müdehale de etmez. ben yalan söyleyebilen biri değilim. bu yüzden çocukluğumdan beri bu konudan çok çekmişimdir hatta. nereye gidiyorsam, ne yapıyorsam doğruyu söyledim onlara hep. onun onayı olmadığı zaman ben rahatsız oluyorum yoksa üzerimde kurduğu bir baskı yok. ama işte tam dün şamanımın bana yolladığı linklerden birindeki yazısı gibi. onun istemediği birşeyi yapmak bende "suçluluk" duygusu yaratıyor. dolayısıyla da ona kızgın oluyorum sanırım. bu kadar müdehale etmese keşke anne babalar..biraz kendi yolumuzu bulmamıza izin verseler. daha doğrusu biz kendi yolumuzu bulurken bize eşlik etseler keşke, yalnız bırakmak yerine..
herneyse..olay benim için çözülmüş durumda artık. bu "benim" kendi hayatım adına yapmak istediğim birşey..ve ben 25 yaşındayım. artık kendi kararlarımı verdiğim için suçlu hissetmeme gerek yok. ergenlikte de çocuklukta da pek söz dinleyen biri olmadım ben. hatta bana bişeyi "yapma" demek büyük hatadır çünkü yapmayacaksam da yaparım o zaman. bu hep böyleydi. ama ne yazık ki çoğu zaman onlar haklı çıkmışlardı..bu yüzden onların negatif fikirleri beni hep çok fazla etkiledi. ya yine yanlış yapıyorsam? düşüncesi..ama artık kendi kararlarıma güvenebilme zamanı geldi. bir kenarda oturup mucizelerin beni bulmasını bekleyemem..istediklerimi elde etmek için hata bile yapmam gerekiyorsa yapmalıyım..hayat boyu benim için doğru ve yanlışı söyleyebilecek birileri olmayacak ki..olsa bile ben bunu istemeyeceğim ki..bugüne dek istemediğim gibi..
buradan anne ve babalara şunu söylemek istiyorum..çocuklarınıza doğru ve yanlışı göstermeyin..bırakın kendileri kendi doğru ve yanlışlarını bulsunlar..siz sadece bu yolda ona destek olup, yanında olduğunuzu hissettirin yeter. hayatta her birey kendi yolunu kendi çizmelidir..anne ve babalar bizim sahiplerimiz değiller..iyi niyetlerle yaptıkları bir takım şeyler bizi hayatta çok güçsüz bile bırakabiliyor.bu çok ince bir çizgi..bu yüzden anne baba olmayı her zaman ipteki bir cambaz gibi düşünürüm. her zaman dengede olmak zorunda olan bir cambazlıktır anne babalık..bir çok haktan feragat etmektir bir yandan. bu nedenledir ki herkes çocuk yapmamalıdır..bu ciddi bir karardır..hayatınızın akışını tamamen etkileyecek bir karar..bu yüzden lütfen bu kararı verirken kendi egonuzun ya da hormonlarınızın (çocuk sahibi olmak istiyorum?!) sesini değil de, sağduyunuzun (bir çocuğun hayatında ona yol arkadaşı olabilecek birisi miyim?) sesi ile hareket ediniz..

sevgiyle..
ezgi