Bugle

Geçmişle bağımızı koparamamak bizim ailenin en göze çarpan özelliklerinden biridir.Özellikle de annemin..geçmişte onu üzen kişi ve konuları asla unutmaz ve yeri geldikçe o kişiye bunu hatırlatır hatta iyisi mi o kişiyle bağlarını koparmış görünür ama aslında bu unutamamalar yüzünden bir türlü bağlarını koparamaz.anneannemde durum daha vahimdir...o artık 80 li yaşlarını sürdürmesine rağmen geçmişle ilgili olayları tam olarak net hatırlamasa da bi şeye üzüldüğünü hatırlar ve ona tekrar üzülür.Hatta yıllar önce annemlerde kaldığı bir gece saat 2-3 sularında su içmeye kalktığım sırada yatağında oturmuş sessiz sessiz ağlarken yakaladım .''n'oldu anneanne niye ağlıyorsun?''diye sordum..bana dediki ''meralin yaptığına üzülüyorum''Ne yaptı ki meral anneanne'' dedim...Biraz konuyu deşince kuzenimin henüz 10-11 yaşlarındayken anneannemi çok üzdüğü ortaya çıktı..Aradan 12 -13 yıl geçmiş,meral 23 yaşına gelmişti oysaki..anneannem hala buna ağlamayı başarabiliyordu..anneannem bu huyuna o kadar bağlıydı ki anneme ve bana da bulaştırdı.Bizde olayları net ve ayrıntılarıyla hatırlamak hem bir takdir hem de üzüntü vesilesidir.Peki biz bu huyumuzdan bu güne kadar ne elde ettik diye sorarsak bana göre: anneannem meme kanseri,annem şiddetli depresyon ben de anksiyete, mutsuzluk ,huzursuzluk ve sevdiğim insanları kaybetmek diyebilirim..seçim sizin..