[capella]

sevgili günlük..
bugün dünün etkisiyle gayet iyi olduğum birgündü..o kadar güzel bir ortamı paylaşmış olmanın mutluluğuyla uyandım. yalnız boğaz havası sanırım çarptı biraz, akşam baya erken uyudum yıllardır ilk kez..biraz da huzurdan olabilir tabi, hayal ablamın şifaları, shamanımın taşları, insanların iyi enerjileri derken huzuru bulmamak mümkün müydü?
sonra işten çıkmama yakın bir şekilde oradaki insanların benim hakkımda birbirlerine söyledikleri sözleri öğrendim..ben orada iş öğreniyorum malum. duyduklarım beni şaşırtmadı, onlara güvenmemkte ne kadar haklıymışım anladım..hani ben "paranoyakmışım" gibi davranan o insanların iç yüzü var ya..öylesine kirliymiş ki ben bile bu kadarını düşünemezdim. midem bulandı, elim ayağım titredi o konuşulanları öğrendiğimde..eve nasıl geldiğimi bilemedim, kapıdan girer girmez patladı gözlerim..annemler evde değillerdi, yarım saate kalmadı geldiler. ben işten çıkıyorum dedim, duyduklarımı anlattım vs.. onlar her şekilde bana destekler zaten, olanları dinleyince haklısın dediler. 1 saat kadar ağlaya sızlaya insanların ikiyüzlülüklerinden ne kadar tiksindiğimi düşündüm..işi bırakacağım diyordum ki bir anda sağduyum devreye girdi..neden onları amacına ulaştıracağım ki? onların da istediği bu değil mi? haklı çıkmak..evet farkettim ki ben oradan ayrılırsam onlar kendi kafalarında haklı çıkacaklar..(benim bunları bildiğimden haberleri yok..)sonra karar verdim yarın sabah işe hiçbirşey bilmiyor gibi gideceğim ve onların yüzünü kara çıkaracağım..söyledikleri sözlerden utandıracağım onları..eskiden olsa bunu yapamazdım. sanırım ben artık gerçekten değişiyorum. ben kendimi biliyorum, kendimi seviyor ve güveniyorum..bunu hepsine tek tek göstereceğim. görmezlerse de yine sorun yok, ben oradan alabileceğim bilgiyi alıp işi öğrenip ayrılacağım. çünkü 1 yıllık emeğimi çöpe atmaya hiç mi hiç niyetim yok..üstelik sadece onların "değersiz" fikirleri yüzünden..bu bir aşama sanırım benim için, demek ki isteyince oluyormuş..zor bir süreç gibi duruyor ama başaracağımı biliyorum. bu bir kaç ay sıkı çalışıp, iyi konsantre olup iyi bir donanım elde edinmeliyim. gerisi zaten kendiliğinden gelir..asla umutsuz değilim. hayat çaba vermektir ve ben üzerime düşeni layığıyla yapacak, hakettiğim gibi güzel bir yaşam süreceğim. "ne oldum değil ne olacağım demeli" bu hayatta..bu ne oldum delisi insanlara bunu göstereceğim, en önemlisi de kendime "yapabileceğimi" göstereceğim..insanlıktan anlamayan insanlara insanlık yapar, onların seviyesine inersen seni de kendileri kadar seviyesiz sanarlar..artık kendimi korumayı öğreniyorum sanırım, bu çok güzel

sevgiyle
ezgi

not: bugün 29. gün telkinlere başlayalı..