hayalayaz

kaç gündür bu sayfayı görüyorum, okuyorum, kendi hayatımın nesini hatırlayacağımı, deyip yazmıyorum.oysa her kes doğduğu günden beri kendi hikayesini yazıyor. yazmak veya hatırlamak için illede tamamı hoşa giden bir yaşam şart değil.herkesin hikayesinde inişler çıkışlar var,bendeki inişler çoğunlukla dibe vurmak olarak tezahür etmiş,çünkü bu dünyaya,ya başarmak yada başarmak için geldiğimiz öğretilmiş.oysa başarısız olduğumuza inandığımız durumlarda bile başarılar var. ben hayatımın en verimsiz geçtiğini düşündüğüm şu son sekiz yılda,mecbur kalmadıkça yatak odamdan çıkmadığım halde, kendimi geliştirmişim farkında olmadan.neyi ne kadar yaptığımıza kendimizin bakması ve yeterli görmesi önemli, şu an geldiğim noktada, umursamaz değilim ama başkalarının beni onaylaması çokta umurumda değil,ben kendime aferin diyorum çünkü doğduğumdan beri iyi yaşamanın bir yolunu bulmuşum, dibe vurduğum zaman bir şekilde daima yukarı çıkmışım. şimdi öğrendiğim bir şey daha var hedeflerimi sadece kendimin belirlediği bir hayat sürmek. bunu yapabilmek sizlere göre benim için daha kolay,çünkü ben artık çocuğumu büyüttüm kimseye karşı sorumluluğum kalmadı,sizler gençsiniz,hayatın başındasınız,ama naçizane tavsiyem hiç kimsenin sorumluluğunu olması gerekenden fazla üstlenmeyin.bebeklerin bile kendilerinin taşıması gereken sorumlulukları var,mamasını siz yaparsınız içmek onun sorumluluğudur.hayır dediğiniz zaman insanlar size bir kere kızar,kızmaya hakkı olmadığını bilmiyorsa bu o insanın sorunu sizin değil,limitlerimizi zorlamadan yaşamak ve kendi beğendiğimiz gibi yaşamak,kendi yaşam kurallarımızı belirlemek bizim en doğal hakkımız. hem merak etmeyelim, bizler has ipek gibi insanlarız, kimseye zarar verecek kurallar belirlemeyiz,ama başkalarına zarar vermemek ve onları kırmamak adına kendimizede zarar vermekten kaçınmalıyız,arkadaşlar tavsiyeler öncelikle kendime,malum yaşam kuralları belirliyorum ya sesli düşünüyorum. ahkam kesmekte istemiyorum. hepinize sevgiler.