[ceylan84lum]

bugün erken uyanmanın mutluluğuyla dışarı attım kendimi..yürüdüm yürüdüm..yüzümde de nedenini bilmediğim bir gülümseme..ayaklarım gidiyo ama ben nereye gittiğimi bilmiyorum..acıkmıştım hemen ilerde simit satan bi amca gördüm iyce hızlandım ve belkide amcanın ilk simimtini ben aldım bu sabah..

eve geldiğimde yorgun..kendime geldiğimde de çok mutluydum..

gece aklıma geldi evet dün gece bikitap okudum ve orda ki bi duadan çok etkilendim..hıçkıra hıçkıra ağladım..ne zamandır anlamsız şeylere göz yaşı döküyodum..ilk defa döktüğüm yaşlar bile anlamlıydı benm için..ağladım ve dua etttim..sanki çok etkili bir terapi gibi geldi bana..meğer ne kadar gönlümü kapatmışım yakarmaya..

Gecelerden sabahlara, karanlıklardan güneşlere doğru açılan yüreklerimizin perde aralıklarından süzülen nur katreleriyle geldik kapına...
Biliyoruz ki , güllerden geçer sana giden yollar...
Yakarışlarla, dualarla, gelir sana..
Öğrendik ki dua, aşığın maşuğuna bir haber salmasıdır; gözyaşlarıyla yazılmış bir mektubu.

Ve bir bekleyiştir, iştiyakla, korkuyla, ümitle bekleyiş...

İşte, zaman her saniyesini balyozlamaktayken ömrün, verilmemiş hesapların korkusuyla, titreyen yüreklerimize bir lahza umut adına geldik kapına... Ahh... gelebildik mi, bir haber var mı affa dair?
Bir avuç ateşböceği uçuruver ne olur zifiri yüreklerimize. Kararan günlerimize, gecelerimize... Ve "ne olursan ol gel!" diyen aşıkların hürmetine, ne olur affeyle...
Dua dua açılırmış sana giden kapılar. Hüzünlü bir bahar günü kapında yalvarmaya geldik.

Senden korkumuz nâr değil, kaybetme korkusudur. Dostu, en sevgiliyi, sıla-i rahimi, cânânı, canda kaybetme korkusu... Umudumuzsa rızan,affın ve sevgin..

Elimde sahadet karanfilleri, kalbimde pisman olmus bir cocukla önünde diz cöküyorum..


bu satırlar benim için çok önemliydi çünki hatalarla doluydu hayatım..yanlış insanlarla bulunmaktı hatalarım..

şimdi öyle değilim.. hayatım değişti çünki..şimdi dua edebiliyor ağlayabiliyorum..herkesi herşeyi affeettim artık..

iyi ki varsınız ve iyi ki varım