[Belgin ∞]

suzzy Nickli Üyeden Alıntı

anlat anlat...merak ederim ben şimdi...neler değişti neler yaşadınız ...

Suzyy'le sitemizin cafesinde yaptığımız konuşmaya istinaden birşeyler daha yazmak istedim.Ben hiç beklemediğim,bana sıra gelmez derken birden bire tekli transta buldum kendimi.Direk telkin verildi mi hatırlamıyorum ama ayağa kalktığımda birşeyim yoktu ama ilk sandalyeye oturduğumda artık orada olmadığım kesindi.Kendimi gözlerimin önünde bir seyirci gibi dışarıdan izliyordum ve izlediklerim pek hoşuma gitmiyordu açıkçası.Ama herşeyi akışına bırakıp kendi kısa metrajlı filmime hiç müdahale etmedim.Bıraktım ve izledim.

Ben Bandırma'da yaşıyorum uzun yıllardır.Ve 3 senedir artık oraya ait olmadığımı düşünüyordum.İstanbul'a gelmek benim için imkansızdı.En iyi yerin ablamında şu an olduğu Ankara'ya gitmekti.Yıllardır plan yapıp durdum.Şunu da yapıyım,bu da yarım kalmasın derken 3 senem geçti ve umudum azaldı.Korkularımdan,çekincelerimden oluşan bir barikat kurulmuştu önüme ve ben inkar etsemde biliyordum uzun bir süre daha gidemeyecektim.Çünkü sevgili bilinç altım sürekli tamamlanacak yarım kalan bir iş çıkarıyordu önüme ve benim onu dinlemek işime geliyordu .

Uzun lafın kısası Adil Bey ortaya 'nasıl mutlu olursunuz' sorusunu sorduğunda çokta farkında olmadan 'sorularıma cevap bularak' dedim ve daha öncede yazdığım gibi tekli transa geçişim bu cevapla oldu.Ardından kaç şık var dedi ben bir tanesi emin olmamakla beraber 4 şık var dedim.Şıkları orada söylememi istemediği için suskun kaldım.Ama açık yüreklilikle yazabilirim burada.
1.Bandırma'da kalmak.
2.Annemide yanıma alarak beraber birlikte yaşamak.
3.İstediğim işi bulup,kendime büyük şehire hazurlayıncaya kadar ablamlarda kalmak.
4.(kesin olmayan)Tek başıma bir ev tutup yanlız yaşamak.

Ortaya 4 sandalye kondu ve her sandalye numaralandırıldı.Her sandalye 1 şıkkı temsil ediyordu ve ben cevabı bulmak için her birine ayrı ayrı oturup şıkların geleceğini görmeliydim.İlk başta nasıl yapmam gerektiğini bilemedim ama ilk sandalyeye oturduğumda görüntü direk gözüme geldi hepsine teker teker oturdum.Adil Bey uygun olmayan 2 şıkkı çıkarmamı istedi.1 ve 2 şıkları çıkardım ve sandalyeleri ters çevirdim.Geriye 2 şık kalmıştı ve tekrar oturmamı ve dahada yoğunlaşmamı söyledi.Beni en çok zorlayan ve kesin karar vermediğim şık vardı ve ablamlarda yaşamak.Ne yaptım ben dedim yanlış sandalyeleri çevirdim.Tek başıma yapamam Ankara'da derken 4. şık olan sandalyeden kalkamıyordum.Arkadaşlarımın dediklerine göre yüzümde kocaman bir gülümseme dışarıdan mutlu,huzurlu beni izliyorum.Herhalde fazla uzatmış olucam ki Adil Bey kulağıma eğilip hadi kalk artık ve gerekeni yap dedi.Bana mı bilinç-altıma mı bilmiyorum.Yerimden kalktım ve sandalyenin arkasına geçtim tekrar geleceğime gülen gözlerle bakıyordum.

Evet ihtimal vermediğim seçenek tek gerçek seçeneğimmiş.Ablamlarda yaşama fikrini de ortadan kaldırınca ben öyle bir rahatladım ki.İstediğimin bu olduğunu biliyor olsamda bugüne kadar nasıl yaparım sorumluluklarım var.Ablam,annem vs vs.Beynimden gelen bir sürü olmaz olmaz sözlerine şimdiye kadar kulak asmıştım ve benim o koltukta gördüğüm asıl şey dünyanın yükünün benim omuzlarımda olmadığıydı.Oysa ben ona inanmıştım inandırılmıştım yıllarca kendim tarafından.

Bugün Bandırma'ya dönüyorum.3 gün içinde Ankara'ya gidip yeni hayatım için ev bakıcam.Ve hayatıma istediğim yerde,istediğim şartlarda devam edicem.Bu öylesine güzel bir şeyki tarifi gerçekten imkansız.Kendime her gün aynı sözü söylüyorum ve fırsat buldukça buraya da yazıyorum.

İÇTEKİ HUZUR.ZENGİNLİK BUDUR!
Sevgiler...