[imported_Angel]

Arkadaşlar aslında bu yazıyı çok önceden yazmıştım...yani yazdığım olayların üzerinden 2 ay falan geçti..
ama şu an burada sizlerle de paylaşmak istedim....yorumlarınızı çok merak ediyorum...

Hayat o kadar ilginç ki çelişkilerle dolu gerçekten..Çelişki bize kötü birşeymiş gibi gelebilir ama belki de "denge" nin diğer bir adı da olabilir...
Tutarlılığı genelde belli konularda ısrarcı ve katı olmak olarak algılıyoruz....Tutarlılık kimimiz için "dengeli" olmakla eşanlamlı gözükebilir..

ama ben diyorum ki bence esas sorun tutarlı olmaktır..
neden mi ? çünkü tutarlı olmak monotonluğu getirir..tutarlı olmak kimi zaman "aşırılığı" meydana getirir..çünkü tutarlı olduğumuz konunun üstünde o kadar ısrar ederiz ki terazimizin sadece tek bir tarafına "aşırı yük" biner...bu da haliyle "denge" yi bozar...
Çelişki gibi görünen şeyler ise terazinin her iki tarafına da yük olacağı için nispeten daha "dengeli" bir durum ortaya çıkar...Tabi ki bazı değişmez gerçeklerimiz veya değerlerimiz olabilir onları hayatımızdan silelim demiyorum..ama "sorgulanamaz" olarak da görmeyelim..

Ben bunun için çelişkileri dengesizlik olarak görenlerden değilim...evet bir anım bir anıma uymaz...eğer ki hüzünlenip ağlamışsam 10 dakika sonra kahkahalarla gülebilirim...Eskiden bu halimden çok rahatsız olurdum ama Antidepresanların ve diğer sığınılcak limanların arkasına saklanan ben ise kesinlikle "ben" değildim....ve yeni ben i hiç sevmemiştim...kendimden korkmaya başladım...ya hep böyle kalırsam ? Eski ben e ne kadar ihanet etmişim meğer...hiçbirşeye aldırmayan yeni ben o kadar da "ideal" bir ben değilmiş...Evet dün markette duş jelimi seçerken 40 saat düşünüp reyonla koridor arasında 7 kere mekik dokumadım kararımı daha çabuk verdim..ama bana bunu yaptıran "daha kararlı" oluşum değil...ilaçların verdiği uyuşukluk ve beynimin çok düşünmeyi reddeder hale gelmesiydi...hayatım kolaylaştı gibi görünse de değil aslında...çünkü yaptıklarımı yapanın "ben" olmadığımı adım gibi biliyordum...bir kimyasal madde benim ruhumu yönetmeye başladı...hayatımda birşeyler sadeleşti (uzun süredir istediğim şeydi) ama artık özgür olmadığımı hissettim...
Duygularımı çok yoğun yaşayan biri olduğum için biraz dinginlik istemiştim, ama hiç de bana göre değilmiş..üzülemiyorum, sevinemiyorum, nefret edemiyorum ve kıskanamıyorum....yangın çıksa dönüp bakasım yok....kısacası "insan" lığımı kaybettim....artık bundan sonra o yoğunluğu "törpülemeye" çalışmayacağım...bu yoğunluğun acısına katlanmayı öğrenmeliyim...geçici olarak duyularımı devreden çıkarmakla içimdeki sesleri susturmaya çalıştım ama susmadıkları gibi daha fazla bağırdılar ısrarla sanki benim duymamı ister gibi....seviyorsam büyük bir aşkla seveyim....kıskanıyorsam kıskançlık yüreğime bıçak gibi saplansın...nefret ediyorsam sonuna kadar yaşayım...artık "sus" demeyeceğim her ne kadar beynimi ağzına kadar doldursalar da....hep azaltmaya çalıştım onları..ama belki de azalmamaları gerekiyordu kimbilir...yada bırak beyninin içinde 10 farklı kanaldan aynı anda düşünceler akıp gitsin...Tek amacım beynime mola verdirek ve aşırı çalışmaktan olan kısa devrelerin tamir olmasını sağlamak onu dinlendirmekti...yalnış düşündüm belki de ...

Sonra anladım ki sorun benim çelişkilerle dolu olmam değildi, kendimi olduğum gibi kabul etmememdi..çelişkisi olmayan ben ise ben değildim ve kendime yabancılaşmak beni iyi etmediği için daha beter kötü etti...Demekki kafamda çizdiğim "olması gereken ben" in resmini kısmen veya tamamen silip yeniden çizmeliyim..zamanında olması gereken silme işini yapsaydım belki baştan çizmeme de gerek kalmayacaktı..ufak ufak da olsa herşeyin zamanında update olması gerektiğini ve uzun süre aynı kalmaması gerektiğini anladım.... görüyorum ki çizdiğim resim beni doğru yoluma götürmedi..ya da o resme doğru gitmem gereken yoldan gitmedim...belki de hiçbir yolla ulaşılamayan bir resimdi o....demekki bu harita benim haritam değilmiş... Yani esas sorun bir önceki yaptığımız şeyin zıttını yapmamak veya yapmayı bile aklından geçirmemek değil mi ?


Hiç hayatınızda bazı sığındığınız limanlardan bucak bucak kaçmak kurtulmak istediğiniz olmadı mı ? mutlaka olmuştur..Çünkü sığınılan liman artık bizi esir almıştır ve çoğu zaman bunu çok geç farkederiz bizi resmen içine çeker ve yutar..ve ondan sonra içinden çık çıkabilirsen...ve o limandan çıktığımızda da görürürüz ki kaçtığımız, görmemezlikten geldiğimiz sorunlarımız aslında azalmamış ve aksine sığınarak kaybettiğimiz zamanla birlikte artarak tekrar karşımıza çıkar...Hayatın ne yazıkki "kredi" si yok...Bugünün işi yarına bırakıldığında o gün olması gerekenden daha yüklü bir borç altına giriyoruz oysa...hem de faiziyle birlikte..
O yüzden yapılması gereken şeyleri ertelemek, görmemezlikten gelmek veya onlardan kaçmaya çalışmak kısa vadede bize onların varlığını unutturuyor gibi gözükse de ne yazıkki limandan çıktığımızda ve rüyadan uyandığımızda ne yazıkki hayata karşı hile yapılamadığını ve kaçarak hiçbir aşamanın atlanmadığını görüyorsunuz...sadece biraz mola verilmiş oluyor ama bedeli de ona göre artıyor...