[nurhanza]

bardağın içinde ne varsa dışına o taşıyor, en iyi kendimden örnekler verebilirim, bardağı doldururken elime boş bir bardak verdiler, herkes ne kadar şanssız olduğumu düşündü kimbilir, alkolik bir baba, paramparça olmuş bir aile, şiddet, kötü sözler, zorluklar, ama ben bardağı doldurmaya ilk önce doğa ile başladım, ağaç tepelerinde dayaktan kaçmak için saatlerce kitap okurdum, ağaçlara sarıldım en çok, denize kaçardım 5 yaşında yüzmeyi öğrendim, denizin kucağına bıraktım tüm gözyaşlarımı, spor yapardım, jimnastik ve atletizm kaslarım güçlenirken beynimdeki arızalarıda iyileştirmişim, ve müzik ruhumun gıdası, bana direnmeyi öğretti, özgün müziklere tutundum, bana duymak istediklerimi söyledi, dünyayı güzellik kurtaracak bir insanı sevmekle başlayacak herşey, ve ninem, en çok onu sevdim, ellerimi ayaklarımı soğuk kış günlerinde ısıtmak için beni koyuna sokuşu, okul, arkadaşlar, hayallerim, iyi bir anne olacağım, çocuklarıma ne şartta olursa olsun onları terk etmeyeceğim dedim, yıllarca dul bir kadın olarak fabrikada işçilik yaptım, toplum beni parçalamak için fırsat kollarken, ben dostlara, inançlarıma sığındım, mücadele ettim, kimseyi terk etmedim, yolda bırakmadım, babamla yaşadığımız felaketlerde bile onu terk etmedim, yanlız bıraktım bir süre onu, çünkü ne kadar çırpınsamda benden daha güçlü bir düşman vardı aramızda, alkole yenik düştü o, ve başına ne geldiyse sadece alkol yüzünden, kendimi suçlu hissetmem için elinden geleni yaptı, shamanic canım benim piramiti kurdum, kendimi babama yaklaşırken ninem yerinede koydum, ninemin gözüyle baktım ona, beni yok etmek üzereydi, kenara çekildim bekledim, piramitten ona sevgimi ve tüm enerjimi gönderdim, sadece istediğim onu inegöle doğduğu topraklara özüne döndürmek ve iyileştirmekti, şimdi hayat bana bu fırsatı sunuyor, içimde tarifsiz bir umut var, sevinç var, babamı alıp inegöle götüreceğim, yavas yavaş oralara yerleşiriz belki, ninemin duaları, güzelliği bana ışık oluyor sanki, vişne bahçelerini ninemin anısına istiyorum, tam donanımlı hissediyorum kendimi hazırım artık, neden olmasın, sahip olduğumuz sadece emeğimiz, gerisi boş, emek vermeden, bütünleşmeden nasıl başarırız, daha yürünecek o kadar yol var ki....