Bugle

Yararsız duygular ,suçluluk ve endişe ile ilgili düşüncelerimi paylaşmak istiyorum.Kendini suçlama geçmişte yaptığımızı düşündüğümüz hatalar veya yaşadığımız olaylarla ilgili,endişe ise gelecekte olma olasılığını düşündüğümüz ,başımıza gelecek ve bize zarar verecek durumlar ile iligili duygular..bu iki zaman dilimi içinde sıkışıp kalmışız.Ve mutluluğu huzuru bulmanın yollarını aramaya başlamışız hepbirlikte..dün ve yarının arasındaki BUGÜNü yaşamayı adeta unutmuşuz.Yaşımız ilerledikçe çocukluktan ergenliğe geçerken endişeler ve suçluluk duyguları büyümeye başlamış.Çocukluğun ilk 6 yılında oyun oynamaktan ŞİMDİyi yaşamaktan,endişe ve olumsuz duygularla uğraşmaya vaktimiz olmamıştı.Belki arada sırada adrkadaşlarımızla oyun oynarken kavga etmiş ya da üzülmüş olabiliriz,ancak bu sürtüşmeler yeniden oyuna başlamımızı engellememiştir şimdiki kadar.Büyüdükçe yaşam mı zorlaşıyor yoksa biz mi daha katı ve affetmeyi unutan kişler haline dönüşüyoruz.Bu hayata bir şeyler öğrenmeye , ilerlemeye,kendimizde aşamalar kaydetmeye geldiysek çocukluğumuzun bilgeliğini hangi noktada kaybettik acaba?...