bazen konuşurken çaresiz kalıyor insan.. anlatamıyor..karşındaki anlamadığı zaman tükeniyor..
mutlulukları, sevinçleri paylaşırken konuşmaktır tercihim. dinlemeyi de, dinlenilmeyi de severim.
hazzına doyum olmaz o sohbetlerin.. ama bazen öyle anlar oluyor ki, birine birşey anlatırken sözlerini hükümsüz bulabiliyorlar ya da çürütebiliyorlar yada olmadık bir yerlere gidiyor konuşmanın sonu..
o zaman yazmayı tercih ediyorum.. istiyorum ki kendi itirazlarını benim cümlelerime dahil etmeden önce ne anlatmak istediğimi okusun, özümsesin, düşünsün.. sonra yapsın itirazını itiraz edecek hali kalacaksa tabii
çağımızın en büyük derdi iletişimsizlik. iletişim kurulsun da, ama yazarak ama konuşarak farketmez
