defterim bu aralar fazla çekilmez bir haldeyim biliyorum...
ama ne yaparsın işte...
aslında güzel olanda bu belkideiii
tekdüze yaşamamak...
inişli çıkışlı yollar ve engeller...
hayata anlam katıyor...
umut umut dedik umutlandık ama hayat bir şey daha öğretti...
bezen herşey göründüğünden daha zor daha acımasız ve daha gerçek oluyor...
gerçekleri kabullenmek...
ümitleri benimsemekten zor...
evet bir kat daha kattık bünyeye...
daha sağlam olduk belki...
ama geçip gidenler...
geri dönüşü olmayan sözler ne olacak...
evet bu kadar hüzün yeter...
kalk ayağa yürü diyorum ama...
söz dinletemiyorum kendime...
bu duygusal ağır bir solo şarkıda horon oynamaya çalışmaya benziyor...
oynaman gerekli ama sen dalıyorsun uzaklara...
geçmişe daha da geçmişe...
orda bişey bulup çıkaracak gibi....
ardından bakıyorum geçip giden zamanın...
bakya lafın sonuda gelmiyor bir türlü...
nereye gittiğide belli değil...
bir fotoğrafla kapayaşım bu bahsi...
hadi birde dörtlük ekleyelim...
Ben yağmur ağladım bir şehre yağdı
Ben şehre ağladım bir yağmur yağdı
Ben bir ağladım şehre yağmur yağdı
Ben... Yağmur... Ağladım...