Günlüğüm,
Her geçen gün daha çok kendimi,"ben"i hissedebiliyorum...Ben kendimi belkide hiç tanımıyordum...Hep başkaları gibi olmaya çalışıyordum...Onların hayallerinde yaşıyordum,hayal bile kurmuyordum belkide...
Hayatımda ilk defa,kendimi hissediyorum...
İlk defa benim...
Evet,farklıyıdım belki,orjinal geliyordum herkese ama onun arkasında aynıyıdm...Kimse beni tanıyamıyordu,ben bile...
Şimdi kendimle tanıştım...
Ne sever Sycorox,bunları anladım...
Sadeleştim...İçimdeki boşluklar dolmaya başladı...O boşlukları uymayan parçalarla doldurmuyorum artık...Parçalarımı buluyorum...Ve artık sabırsız değilim...Zamanı yaşıyorum...Keyifle,huzurla...
Akşamlarım hep boş geçerdi...Aptal saptal diziler izlerdim,sevmediklerimi bile...Çünkü sıkılırdım,zevk almazdım hiçbirşeyden...
Şimdi akşamlarım seramoni gibi...Önce meditasyonlarımı yapıyorum...Peat seanslarıma geçiyorum ardından...Ve biraz kitap okuyorum...Sonrasında en sevdiğim şarkıları dinliyorum,resimler çekiyorum ay ışığına karşı...
Mükemmel ya...
Artık zamanlarımı dolu dolu geçiriyorum...
Beni kıran inciten insanları bağışlıyorum teker teker...
Her bağışlamada bir yük uçup gidiyor gövdemden...
Çok huzurluyum...Kendimi tanıyorum artık,bana uymayan herşeyi uzaklaştırıyorum kendimden...
Telkinlerimi dinliyorum geceleri...Bu gece 8,5 saat dinledim...Yani dinledik:)
Kardeşime çok etki etmeye başladı telkinler...Ben onun ihtiyacı olmadığını düşünürdüm...Çünkü çok kendine güvenli,dışadönük bir çocuktur...Ama ihtiyacı varmış demekki...Çok düzenli olmaya başladı,sorumluluklarını biz demeden kendiliğinden yerine getirmeye başladı...Düzenli olmaya başladı...Şaşırıyoruz annemle bazen:)
Bu huzur halini çok istemiştim...Sonunda olmaya başladı...
Tşekkürler
