Alıntı:
| novosibir Nickli Üyeden Alıntı
yazdıklarımda hiç ters bir taraf görmedim, hatta üçümüzde bence benzer ifadeler kullanmışız, belki biraz sert olmuş olabilir. benim düşüncem bu, hayatıma da
böyle uyguluyorum. insan kendini diğer insanlardan daha fazla beğenebilmeli bence. bunun adı bencillikse, ben bencilim. bencil olmak burada tabi ki kendini bulunmaz hint kumaşı saymak değil. insanları durduk yerde kimse kırmaz, biri seni kırıyorsa sen de onu kırmalısın ki o da öğrensin nasıl bir durum olduğunu, empati kursun biraz. sevmediğim birinden nefret etmek zorunda değilim, sevmiyorum sadece. benim duygularım silvia'nınkilerle aynı, ancak bu kadar tarif edebilirdi, benim yaşadıklarımı da. insan neden kendini kırmak adına başkasının onayına razı olsun, neden onların sahteliklerine yüz göstersin. bu sene farkettim, memlekete gittiğimde bazı arkadaşlarım seni özledim diyorlar, beni mi özlüyorsun, dert babalığımı mı? eniştem beni niye öptü diyor insan, sonra sahte sahte maskeli davranışlar. tavır koydum, mesafe koydum, bozulmuşlardır eminim, ukala, kendini beğenmiş demişlerdir. ne derlerse desinler, canım cicim mi diyeyim o insanlara,11 ayarlık altına 18 ayarsın mı diyeyim. nefret etmek lazım ama nefret etmiyorum sadece sevmiyorum. isteyen görüşlerime katılır, istemeyen katılmaz. görüşlerim bunlar. sevgiler. |
Evet bu söylediklerine katılıyorum :)
insan kendini beğenmediği ve kendine güvenmediği sürece başkalarının da kendisine karşı hoş olmayan ve ona zarar veren tutumlarından asla kurtulamayacaktır...çünkü biz kendi değerimizi düşürürsek ve en aşağı olarak nelere razı olabileceğimizi belirlememişsek hakettiğimizden çok daha aşağıda olan şeylere maruz kalmamız kaçınılmaz olur..
Ayrıca aslında diğer insanların gözümüzdeki değerini de sadece ama sadece biz belirliyoruz.Ve sırf bu sebepten ötürü bile kendimizin önceliğini bilmemiz gerek.bizim verdiğimiz öneme bağlı yani..Mesela diyelim bazı özelliklerinden dolayı hayran kitlesi çok olan insanlar var..bu bir şarkıcı da olabilir, yazar da olabilir veya profesor de olabilir..yada aklınıza ne gelirse örnekleri genişletmek mümkün.....eğer ki icra ettikleri şey veya kendi kişisel özellikleri, düşünceleri bizim ilgimizi hiç çekmiyor ise ve size birşeyler katamıyorsa...bütün dünya o kişiyi seviyor olsa bizim gözümüzde pek fazla değeri yoktur
çünkü bizim ilgimizi çekmeyi başaramamıştır..
günlük hayatımızdaki halktan olan kişiler için de aynı durum geçerli tabi ki...
insan kendini sevip beğenmeli ve öncelik sırasına koyacak olursa kendini listenin en ön sırasına koymalı...Mesela şöyle bir örnek düşünelim, diyelim ki bir felaket oldu ve herkes boğulma tehlikesi geçirdi...önce gaz maskesini kendimize takıp kendimizi kurtarmalıyız ki sonra diğer insanların canını kurtarabilelim...kendimiz tehlike ve tehdit altındayken ve bizim kendimize bile hayrımız yokken bir başkasına nasıl faydalı olabiliriz öyle değil mi ?
Hem ayrıca "düşene bir tekme de biz atalım" diye düşünen insanların saldırılarına karşı da daha savunmasız durumda oluruz...
o yüzden ben de
"önce ben" demekte sakınca görmüyorum..."önce ben" demek farklı birşey "Hep ben" demek farklı birşey..
zaten diğerini diyen insan muhtemelen örneğe geri dönersek, sadece kendisini kurtarıp sonra olay yerinden çekip gidecek türde insanlardır..
Üstelik "önce ben" dersek bu bir şekilde kendi gereksinimlerimiz diğerlerine faydalı olabileceğimiz kadar karşılanmışsa sıranın bir başkasına geleceğine işarettir.. Tabi ki bazı durumlarda başkalarını kendimizden önce düşünebiliriz Her durumda kendimizi ilk sıraya koyacaz ve bunu asla bozmayacağız diye birşey yok....Ama yine önceliği kime vermemiz gerektiğinin kararını yine KENDİMİZ veriyoruz..Ben en çok bu noktaya dikkat çekmek istiyorum zaten
Birşeyin olmaması demek diğer tarafın tam zıttı olduğunu göstermez her zaman...yani demek istediğim; mutsuz olmamak mutlu olmak demek değildir..
yada birisini sevmiyor olmak ondan nefret ediyor olmamız demek değildir..bunlar aynı şeyler değildir yani...İnsanlarımızın çoğu bunun farkına varamıyor..
onlar herşeyi ya siyah yada beyaz olarak gördükleri ve 2 sinin arasında gri bir kategorinin olduğunu göremeyenler sanırım..
zaten o yüzden dengeyi tutturamıyorlar...
ve ben de sevmediğim insanlar konusunda gri alanda kalmayı tercih edenlerdenim..yani sevmiyorum fakat nefret de etmiyorum düşmanım olarak da görmüyorum..sadece kendimden mümkün olduğu kadar uzak tutmaya çalışıp onun bana vereceği olası zararlardan kendimi korumaya çalışıyorum..
bu tip kişilere karşı duygusal açıdan tek hissettiğim şey "nötr" olmam..yani nefret de yok sevgi de yok...