[siyah]

aslında bu tür geçişleri bende yaptım. bir yıl önceki hayalim ile şimdiki karşılaştırılamaz bile hatta hayatla barışma yolundayım. Benim yaşadığım sıkıntı biraz farklı. telkinlerin etkisi mucizeye yakın etki sağladı... Ben kendimi bir çemberde hissediyorum bu çemberi kırarmamakla ilgili yaklaşık 12 yıldır neredeyse bitki gibi yaşadım sadece kendimi suladım. Hayata nasıl küstüğümü anlatamam o kadar çok beklentim vardıkı hayattan. Hayallerim askıda kaldı kendime biçtiğim kaderle yaşadıklarım o kadar farklıydıki her hayal kırıklığında kendimi bir çembere içine aldım acım çok paylaşak acımı aktaracak bir kimsem yoktu. saatlerce başkalarının sıkıntılarını dinliyor birde beni dinleyin diyemiyordum.
şimdi isteğim ne mi? hayallerimle yaşantım arasında bir bağ bir köprü kurabilmek evet yakaladım diyebilmek işte bür türlü ifade edemediğim bende sıkıştırılmış hissi yaratan duygu bu bu duyguyu kanalize ettiğimde yaşamla köprümü kuracağım...
Akşam Dr Bülent Uranın eft ile ilgili videolarının bir kısmını izledim. O kadar çok haketmediğim şey yaşamaşımki değersizlik duygusunu adeta kazımışlar ruhuma ben dik durdukça insanların öfkesi artmış... Dün bu eft uygulamasını bende tekrar ettim. ilkokul öğrencisiyim resim öğretmenimiz giriyor derse beyaz tenli sarı saçlı güzel bir hanım yüzünde bir doğum lekesi var yinede güzelliğini bozmuyor. Sarı saçları acayip etkiliyor keşke benimde sarı saçlarım olsun istiyorum. Çok güzel resim yaptığımı söylüyor ailem öğretmenimde farketsin istiyorum. Ben onu seyrederken yerinden kalkıyor yanıma geliyor övgü bekliyorum kulaklarımı çekmeye başlıyor beni hırpalıyor her yanımı çekiştiriyor saçlarımı yoluyor resmimin çok kötü olduğunu söylüyor ağlıyorum nefesim boğazımda düğümleniyor çirkin resimli kız diye bağırıyor sonra fıkra anlatmamı istiyor ses çıkmıyor boğazımdan. Uygulama şu resim dersinde öğretmen bize fıkra anlattırıyor beyeniyorsak büyük altış beyenmessek sessiz alkışı gösteriyor bize iki işaret parmağımızı birbirine vuruyoruz ses çıkmıyor...O kadar zor çıkıyorki ses boğazımdan sanki boğazımı yırtıyor arkadaşlarım sessiz alkışlıyorlar birdaha resim yapmayacağıma söz veriyorum kendime... İncinmişliğimi taşıyabileceğim hiçbiryer yok sadece ilkokul öğretmenim sevgili öğretmenim farkında kötü şeyler yaşadığımın zaman zaman konuşuyor benden sıkıntımın nedenini öğrenmeye çalışıyor hayatımdaki tek şevkat. Öğretmenime anlatsam mı diye düşünüyorum sonra evde nasıl cezalandırılacağımı düşünüp vazgeçiyorum. Yarım çocuk yarım yetişkin bu yük bu omuzlara çok ağır. Dün eft yaparken unutmuş olduğum bu düğümlenme gözlerimin önüne geldi. Bu belkide ilk nefes alama hissiydi bu hissi o kadar çok yaşayacaktımki ilerleyen yıllarda boğulma hissi, panikatak krizleri oksijen alma, saknleştirici ile bu dönemleri atlatmaya çalışacaktım...