Merhaba peki o zaman size bir soru ... Duygusal biri olduğumdan ben melankoliye ağla aşırı düşen ve kolay da çıkamayan biriyim ve bu da beni zaman zaman mutsuz ediyor . Bu depresifliğe kolay düşme haliyle kendime pek de ışık yayamıyorum çiçek böcek insanlar güzel de aşırı bir dış duvarım var biraz da çevrede seçici olunca iyice iç çemberim daralıyor belki ; Telkinlerden faydalanıyorum ama bu halimle de sanki amacımla çelişki hali oluyor yapı meselesi bu. Amaçla mücadele ve bulunduğun ve inatçı iç halin sancılı hissiyatı yani. Aşmak istediğim en başlıca konu .
Eksik oldu benzetme sanırım kıyaslama yapan ve daha bir kendince avantajlı kişi zayıf haldeki insanların halinden pay çıkarıp kendilerince mutlu olduklarını sanıyorlar aslında pek de doyum alamadıkları yaşamdan teselli çıkarır gibi Toplumda şuna dikkat ediyorum ne kadar mutlu olursanız ya da görünürseniz o kadar güçlüsünüz . Bu güç aslında sizin içinizin gücü ama bu gücü süreklileştirmenin yollarını öğrenmek gerek sanırım... Ama şunu da görüyorum ki toplumda aşırı mutluluk pozunda insanlara da rastlamak mümkün ama içine girince yanii bakıyorsun ki pek de öyle değil ama savunma mekanizması işliyor bir şekilde . Önemli olan gerçek halin mutluluk olması ve dediğiniz gibi gerçekten mutlu olduğunuza kendinizin inanması mı demeli ?
