[ruhsal]

üzerimde garip bir durgunluk var. aptallaşmışım gibi de geliyor. birşeyler yapmak için harekete geçmeli ama sanki biraz daha beklemem gerek, biraz daha zamana ihtiyacım var gibi. sanırım biraz donuk bir insan haline geldim.
harekete geçtiği tek konu zırıl zırıl ağlamak. hele kısık sesle telkinleri dinlerken uyuma moduna geçince, uyumak ne kelime ağla ağla. ben zaten çok ağlarım, çok da rahatlarım ağlayınca. burada garip olan ben ağlarken gözyaşlarım sıcak olduğundan mıdır, tuzlu olduğundan mıdır, yanaklarım acırdı, kimyasal bir madde sürmüş gibi kızarırdı. şimdi bir bebeğin gözyaşları gibi boncuk boncuk, kendine ince bir yol açmış derenin serin suyu gibi, iri iri ama sessizce yağan yağmur gibi öyle huzur verici bir ağlayış ki..
arkadaşlar bırakın kendinizi doya doya ağlayın. biriktirdiğiniz herşeyi gözyaşlarınızla akıtın gitsin. sonrasında derin bir huzur çöküyor insanın üstüne...