[Baris]

Öncelikle Merhaba,

Siteye üye olalı 4-5 ay falan oldu ama tabi son 2 aydır sıklıkla foruma girip takip ediyorum. Günlük açsam mı açmasam mı diye tereddütteydim. Ama Artık geç de olsa benim de bir günlüğüm var.

Kısaca kendimi anlatayım. Ben Barış. 17 Yaşındayım. Lise 4'e geçtim. ÖSS'ye gireceğim bu sene.
Lise 1'den itibaren kişisel gelişimle azcık ucundan da olsa ilgilenmeye başladım. Ama zaman ilerledikçe hayatımda bazı problemler (aslında dışardan bakıldığında basit, duygusal problemler de denilebilir) dikkatimi çekmeye başladı. Lise 3 de iken yani şu son 6-7 ay önce karşılaştığım kişisel gelişim yöntemleri oldu. EFT, PEAT, Sedona... Hepsinin kitaplarını okudum. Hayatım artık değişti dedim kendime. Bu Yöntemlerin adı bile beni mutlu ediyordu. Bu yöntemlerle hayatımda kendime sürekli çelme taktığım o duygu ve düşünceler, korkular... her şeyi yok edecektim. Hayatta ilk hedefimdi benim sağlıklı, mutlu, anı yaşayarak sediğim insanlarla mutlu olma hayali... Ama Nedenini anlayamadım bu güne kadar. Bu yöntemlerde her nekadar ufak tefek başarılar da kazansam bir türlü istediğim başarıları yakalayamadım. Belki Yeterince üstüne gitmedim. Belki kitaptan eksik öğrendim. Başarılı olamadım pek. Kişisel gelişim ve ruhsal güçler hakkında son 6 ayda 35in üzerinde kitap okudum. Hem de ben, 1 kitabı 1 senede bitiren insan... Arkadaşlarım dışarda gezerken ben kişisel gelişim çalışmaları yapıyordum. Ders çalışmaya karşı mühtiş bir nefretim vardı. Ders çalışabilmek için yine Kişisel Gelişim çalışması yaptım. Ama Boş işte boş. Şimdi bakıyorum da bazı konularda az da olsa ilerleme görsem de kendimde, bazı konularda herşey daha kötü olmaya başladı. Hatta arkadaşlar ve aile arasında adım fenomene çıktı. Tabi biraz beceriksiz bi fenomen.

Sonra Bu site ile tanıştım. İlk başlarda DEEP PEAT ile ilgili bi araştırma yaparken rastladım. İlk mesajım da onla ilgiliydi yanılmıyorsam. Ama Tabi Bu yöntemi de başaramadım. Daha sonra siteyi inceledim, telkinlerin hepsini indirim. Ama dinlemeye başlamadım. 1-2 ay sonra birde bi ilham geldi, daha doğrusu okuduğum kitapta da bilinçaltından bahsettiği için bir dinleyeyim dedim. Telkinlerin faydası oldu. TAbi dinleyince oluyor. Evde yüksek sesle fazla açamıyorum. Kulaklıkla da uzun süre kulakta olmuyo. Gece de şimdi annemlere kim anlatacak bu telkini falan filan diye dinleyemiyorum. Son 10 gündür dinlemeyi de bıraktım. Herşey daha iyi olması gerekeriken daha kötü olmaya başladı. Sanki Ben gelişmeye çalıştıkça bi kuvvet bana engel oluyor. İçsel dirençtir dedim. Serbest bırakmaya çalıştım. Onu da beceremedim. Sedona ile bi barışamadık zaten. Yakınımda bi uzman olsa, uçarak gideceğim. Ama Trabzonda ne arar Kişisel Gelişim Uzmanı. Zaten burda Kişisel Gelişimden Bahsetsen Seni Fenomen İlan Ediyorlar. (Ne Alakaysa?)

Aslında tam bırakıyordum bu sabah herşeyi. Kişisel Gelişimmiş hiç daha ilglenmiyecektim. Ama bugün bardağı taşıran son damla da damladı.

STRES..ve beraberinde getirdikleri... Bazı durumlarda GEREKSİZCE öyle stres oluyorum ki.. Öksürük krizine giriyorum. Midem bulanıyor.. Kusunca rahatlıyor insan ama kusmaktan da gına geldi. Bugün Arkdaşlarla maç yapacaz. Bir arkdaşla önceden buluştuk oturduk konustuk falan. Herşey güzeldi. Taa ki yemek yiyinceye kadar. Yemeğin son parçasını da yiyince stres başladı. Ya öksürür kusarsam. Ya maçta öksürük krizine girersem vs.. (Bunlar daha önce sıkça başıma gelen şeyler) Tabi rezil olma korkusu da var. Şehir merkezinde kimsenin olmadığı kusma alanı pek yok. Bu stresi daha da katlıyor. Neyse o yemekten sonra öksürükler gelmeye başladı. 5 saniyede 1 bi öksürük. HAtta yolda bir iki defa kusma tehlikesi de geçirdim. Sedona kullanmaya çalıştım içimden, Seni Seviyorum dedim stresime, öksürüğe. Ama yok. Bi de o arada arkadaşla muhabbet de ediyoruz. Bozuntuya vermeden kusma hissine belli etmeden aynı zmanda muhabbet etmek. Çevrede insanlar var. Kussam rezil olurum. Şehrin tam göbeği. KAbusdan öte bir durumdu. (Gerçi daha nicesini yaşadım) Ama artık sıkıldım kendimden. Atacam kendimi bi yerlerden aşağı. Kesin ve en kolay çözüm. Ama tabi konusmak kolay. Kolay mı o kadar.

Tam Pes ediyorum herşeyden, sonra böyle inanılmaz rahasız edici problemler çıkıyor. Al baştan bir program yap kendine ve uygula. 3. Gün sonunda orasını burasını düzelt programın. 4.Gün üşen uygulamaya. 5. ve 6. Gün programın olduğunu bile unut. 7.gün de tekrar bir program hazırla, yarın başlamak üzere. Yaz tatiline girdiğimden beri günlerim böyle geçti. Ve Hiç bir somut adıım YOOK!

Hedeflerim Şunlar:
1) En Büyük Hedefim: Sağlıklı, Mutlu, Huzurlu, Sevgi dolu, anı yaşayarak bir hayat sürmek. En azından Hayatta kendimi hiç bir zaman kötü hissedip, kötü duyguların esiri olmamak..
2) Daha Güzel ilişkilerim olmasını istiyorum. Arkadaşlarla akrabalarla falan. Daha aktif, konuşkan biri olmak istiyorum.
3) Bu Sene ÖSS'ye girecem. Derslerim şu ana kadar iyi değil. Orta okulda falan çok iyiydim. Ama Lise Hayatım boyunca sürekli düşüşteydim. Severek ders çalışmak istiyorum. Çalışabilsem zaten başarlı oluyorum. Ders çalışmak işkence gibi geliyor.
4) Özel Bir Hedef. Ama Kesinlikle ulaşmalıyım.
5) Bir Kaç ufak tefek istekler. (çok da önemli değil ilk 4 hedefe göre, 2. planda yani)
Çok mu şey istiyorum acaba?

Bayağı bir uzattım yazmayı. Kusura bakmayın. İçimi dökmek istedim. Yine de çoğu şeyi yazmadım.
İlerde Problemli bir insan olmak istemiyorum..

Nerdeyse okumadğım kişisel kitabı kalmadı. Bir çok yöntem öğrendim. Teoride herşey tamam. Ama Pratik yok.
20 Gün Sonra Dersanem başlıyor. Eğer ilk 3 Hedefe bu süre içinde ulaşamazsam. En azından farkedilir bir ilerleme kaydedemezsem, gerçekten bu sefer pes ediyorum. Toplumdan da kendimi soyutlarım. Oturur odamda sabahlara kadar ne kadar başarısız ve beceriksiz olduğumu söyler söyler üzülürüm kendime. Eğer geçen sene gibi bir sene geçrirsem bu okul hayatımda (geçen senenin iyi tarafları da vardı onlar hariç) hiç geçirmiyim daha iyi. Zaten Bu Yaz Başaramazsam bu hedefleri daha da başarabileceğimi sanmıyorum. Belki çok ilerde bi iş sahibi olursam bi uzmana giderim. Ya da Bir Psikiatriye gider, doktorun vereceği ve hayatımda asla yutamadığım hap denilen meredi yutmaya çalışırken boğazıma kaçar ve Bu dünyadan ayrılırım. İlginç. dusun

Tekrar kusura bakmayın uzattıkça uzatıyorum.

Burası mükemmel bir yer. Mükemmel insanlar var. Kişisel gelişim konusunda çok bilgili olanlar var. Umarım bana bir yol gösterirler. Gerçi artık umdumu kaybediyorum. Belki de böyle yaşamak benim kaderim. Fazla uğraşmamak lazım. Zaten o kadar uğraştım da ne oldu?

Neyse..

İyi Akşamlar
Sevgiyle Kalın..