 Ynt: bu da benim günlüğüm olsun
Amaney ayın onyedisinden beri yazmamışım. Bir kaç gün öncesine kadar daha sakin daha vasatım. Dün bir hata yaptım oğluma fazla tepki gösterdim aslında şaka yapmıştı ama öyle kızdım ki onu korkuttuğumu sonradan farkettim. Bu yüzden gece oturup konuştuk onu ne kadar sevdiğimi yaramazlık yapsa da hatalı olsa da ben ona çok kızsam da onu her zaman seveceğimi söyledim. Çünkü biz küçükken böyle bir ilgiyi görmedik bizim ebeveynlerimizin bizden daha önemli işleri vardı. Ben oğlumu elimden geldiğince iyi yetiştirmeye çalışıyorum.
Ana sınıfına kaydını yaptırdım ve bunu ona söylediğimde ''ya başarısız olursam'' dedi. Ondaki bu olumsuzluğu yenebilmek için ''bak kreşte de başarılı olmuştun yine başarırsın'' dedim ama şaşırdım da. Çünkü ben onu hep yüreklendiriyorum sen yapabilirsin sen başarabilirsin diye, neden bu yetersizlik duygusuna kapıldığını anlamadım.
Sanırım daha fazla ilgi göstermem gerekiyor ama bu seferde onu anneye bağlı bir çocuk olarak yetiştirmekten korkuyorum. Offf anne olmak çocukla aradaki dengeyi kurmak ne zormuş. |