[ecemre]

2.BÖLÜM

Bir kişi yaşantısında, içinden çıkamayacağı kadar hayal kırıklığına uğradığında...kendi eksikliğini ve güçsüzlüğünü fark ettiğinde, varoluş onu bir mengenede soluğu kesilinceye kadar sıktığında...Okul,ancak o zaman...ortaya çıkacaktır.

Uyum içindeki bir görüşe, bir bütünleşme haline, bir gün ancak 'kendi üzerinde çalışan kişi' erişebilecektir. Ve dünyayı yine uyum ve bütünlük içindeki bu görüş iyileştirecektir.

Henüz başkalarına egemen olmadan önce, kendilerine egemen olmayı öğrenecekleri...Tanrılar Okulu...
Fikirlerin,inanışların ve en önemlisi, ölümün kaçınılmaz olduğu düşüncesinin altüst edileceği yer.Ölüm gerçeğe, uyuma, güzelliğe karşı dirençtir. Ölüm, gerçeğin içinden geçemeyen her şeyi yıkıp döker. Eğer vücudumuzun her bir hücresinde biz gerçeksek, o halde asla ölmeyeceğiz.

Dünya geçmiştir. Her kimle ve neyle karşılaşırsan karşılaş, o hep geçmiştir.Şimdi gözünün önünde bile olsa , gördüğün ve dokunduğun her ne varsa durumların elle tutulur, gözle görülür halidir. Şimdi şu anda gördüğün ve dokunduğun dünya, sen olan herşeyin maddeye dönüşmüş halidir. Düşüncelerinin daha önceden onaylamadığı hiçbir şey yaşamında karşına çıkamaz.
Dünya tozdur üfle gitsin.

Bilgi, insanın devretmesi mümkün olmayan, vazgeçilmez malıdır. En az insan kadar eskidir. Ekleyecek hiçbir şey yoktur, ama bilebilmek için elenecek çok, çok fazla şey vardır.

Uyku, sizi hem akılca hem de bedence güçsüzleştirir. Uyku yalnızca kötü bir alışkanlıktır.