[phantomm]

Merhaba günlük..Uzun zaman oldu di mi yine?Evde değildim seni de ihmal ettim.Aslında kendimi de ihmal ettim çok, itiraf ediyorum.Nasıl oldu hiç farketmedim zaman çok çabuk,günler çok yoğun geçiyor.KEndimi ne zaman boşladım hiç bilmiyorum.Yeniden nefessiz kalınca gördüm kendimden ne kadar uzaklaştığımı.

Hep böyle oluyor.Ne zaman kaçsam,kendimi görmezden gelsem sinyaller geliyor.

Şuan da bileklerimde sıkışmalar var.Kolumun yukarısına doğru çıkan ağrılar...

Hiç gülesim yok.Bugün zirvedeyim bu konuda.Yüzüm artık nasıl bir haldeyse evdekiler tuhaf tuhaf bakıyorlar.

Akşam odama çıktım.KEndimle konuştum, ağladım birazcık açıldım.

İster istemez sınav stresi yapıyorum.ÇAlışmalar fena değil ama çok yoğun çalışmam gerekiyor.Bir yönden iyi oluyor aslında kafamı başka şeylere takmıyorum ama bazen de biranda öle bir sıkıntı çöküyor ki bu kadar yoğun çalışmaktan dolayı, kendimi çok güçsüz hissediyorum istemediğim duygular yaşıyorum.Uzun zamandır gelmeyen şeyler geliyor aklıma,kafamdan attığım düşünceler yeniden kapımı çalıyorlar.Güçsüz hissederken de hepsini kucaklayasım geliyor ama direniyorum.Olumluya geçiyorum en sonunda.Yine de sağlığım bozuldu yeniden işte.Nefes alamamak kadar kötü birşey yok.Daha kötüsü de kendime bunu nasıl yaptım yeniden hiç bilmiyorum.Sanırım kendimi dinlemediğim yine tepkilerimi zamanında vermediğim için birikti herşey.Eskiden çok çok birikince bu duruma gelirdim ama.Sinirlerim baya yıpranmış galiba.


Kapanmış konular içimde yeniden filizlendi.Ve hiç gerek yokken kafamda büyüttüm durdum.KEndimi çok kaptırdım yoktan yere.

Neyse şu sınavı atlatınca rahat bir nefes alıcam.Sonuca odaklanmıyorum gerçi.Sürece odaklıyım şu an.Ama öğrenebildiğim kadar herşeyi öğrenmek istememin ve iyi şekilde hazırlanmış hissederek sınava girmek istememin verdiği sorumluluk duygusu ağır geliyor bazen.


Beni en çok sıkan şey kenarda köşede kalmış gibi hissetmek sanırım.Malum bu yıl tüm sene evdeydim.Ve dışarda geçirdiğim gün sayısı o kadar az ki..Herkesten herşeyden uzak kaldım.Herkes işe girdi,sözlendi, evlendi,bir yerlere gitti vs. Bense kendimi hala yerimde sayıyormuşum gibi hissediyorum.


Kendim işin içinden çıkamıycam.Çünkü eskisi gibi yatıp kalkıp hindiler gibi düşünmüyorum.İptalliyorum olumsuz düşünceleri, uzun uzadıya düşünüp kendimi bile bile üzmüyorum ama bir anda aklımdan bile geçse beni dibe vurduran düşünceler oluyor bazen.Sonrasında toparlıyorum hemen kendimi ama nafile..O tek düşünce yetiyo tüm vücudumun gerilmesine galiba.Yeniden doktora gitmek istiyorum ama ilaç filan da kullanmak istemiyorum.Sinirlerim daha kötüye gider diye de korkuyorum bir yandan ama normal bir psikolog da bana yardımcı olamıycak biliyorum.İyi bir terapi almak,çekirdekleri bulup herşeyi kökünden halletmek istiyorum artık.Çünkü ben yeterince derine inemiyorum galiba.Gitmek istediğim biri var ama çok uzakta.Bİr süredir kendi imkanlarımla aileme söylemeden gitmeyi düşündüm ama olmadı.Bugün düşündüm ki sonuçta bu benim sağlığımla alakalı,mutluluğumla alakalı.Böyle birşeyi neden bastırıyorum,erteliyorum ki?Sınavdan sonra gidicem inşallah.Kısmetse ve herşey umduğum gibi olursa yani.


Zaten hep böyle yapıyorum.Herşeyi kendim çözmeye halletmeye çalışıyorum.Kİmse benden yana sıkıntı duymasın diye.Off.

Yine de ben çok değerliyim bunu biliyorum çok şükür ki.Gerçekten.Eski olumsuz düşüncelerim yokladığında üzerinde dursam bile sonrasında bilinçli olarak düşünmediğim halde olsun ben değerliyim diyorum, sevdiğim yönlerim geliyor aklıma ve kendimi neden sevmem ve her daim kendime neden sarılmam gerektiğini -hem de kimsenin ne düşündüğünü hiç önemsemeden- hatırlıyorum.Yaptıklarım oldukça işe yarıyor demek ki ama tamamen yeterli değil.Buna da şükür..