[karavan]

Nefti_ Nickli Üyeden Alıntı

Merhaba,bu satırları ağlayark değil hıçkırarak yazıyorum sadece ilk sayfada yazdıklarınızı okumama rağmen.Malesef siz babanızdan gördüğünüzü çocuklarınıza uyguladınız.Benim babam da babasından gördüğünü daha doğrusu göremediğini bize veremedi.Vermek istedi elbette anladık bunu ama sanki geç kalmıştım.Şimdi kaç kere sarılmak istesem de kaçıyorum.Sorduğu sorulara kısa cevaplar veriyorum.Biliyorum konuşmak istiyor,geçmişi telafi etmek istiyor ama keşke geçmiş hiç yaşanmasaydı.Yıllarca onunla birlikte olmaktan hep kaçtım.Her an başkalarının yanında küçük düşürülen biri olmak ve buna rağmen hala babacığım deyip kollarına atlamak hiç kolay değil...Bazı şeyler var ki insanın boğazında düğümleniyor ve o düğüm kolay kolay açılmıyor belki biraz nefes alacak kadar genişliyor o kadar.Ama ne olursa koşulsuzca sevmeyi insan zamanla öğreniyor.Affetmeyi öğreniyor.Sevgiyle kalın.

Sevgili Nefti merhaba,

Bu siteyle yeni evlendiğim sıralar tanışmayı dilerdim ama o yıllarda internetin adı bile yoktu.
İnsan aldığından başka birşey veremiyor ne yazık ki.Ben de güzel babamdan aldığım mirası çocuklarıma pay ettim.
Elbette ki yaptıklarımdan çok pişmanım.
O günlerde onları azarlarken bile bir taraftan pişmanlık duyarken bir taraftan da azarlamaya devam ederdim.Öylesine içinden çıkılmaz bir açmaz ki.......
Yazdıklarınız beni çok düşündürdü.
Zaten hep düşündüğüm bir konuydu.
"Çocuklarım benim için ne düşünüyor?" hep bunu düşünürüm.
Onlara yaşattıklarım hakkında neler düşünüyorlar?
Neler hissediyorlar?
Nasıl ve ne derece etkilendiler?
Geceleri yatarken uykularını kaçıran benimle ilgili düşün celeri nelerdi?.......vs.vs
Hep bu sorularla yaşadım hala daha yaşamaya devam ediyorum.
Bir anda bunları unutup kendim mutlu olmayı da yediremiyorum kendime.
Ben babamdan bir gömlek üstünüm.
Hiç olmazsa onlara bağırıp çağırmıyalı yıllar oldu.
Artık sevgi ile yaklaşmayı becerebiliyorum.
Ya benim güzel babam......
Benim elliyedi yaşıma geldiğimin farkında olamayan ve bana telefon açıp hiç kabahatim yok iken ağzına geleni söyliyebilen güzel babam.
Ona bir kere olsun sarılamadım.Bunu öyle çok isterdim ki.Ama olmadı işte.
Ama ben çocuklarıma öyle sıkı sarılıyorum ki.
Onlar da bana içten sarıldıklarına göre diyorum ki beni affettiler.
Bana hak etmesem de öyle güzel sözlerle hitap ediyorlar ki diyorum ki beni affettiler.

Sevgili Nefti,Sizden ricam şu,

Babanız belli ki yaptıklarından fazlası ile pişman.

Size sarılmasını beklemeyin sanırım bunu yapamaz.İçindeki binbir türlü duygu ile bunu beceremez.
Geçmiş istenmesede bir şekilde yaşanmış.Yapılabilecek birşey yok bu konuda.
Sarılmak içinizden gelmese de oturup konuşmayı deneyin.Düşüncelerini öğrenin.Siz de düşündüklerinizi hissettiklerinizi kendisine söyleyin.Aranızdaki buzlar biraz da olsa eriyecektir.Belkide onun duygularını öğrendikten sonra sarılmak bile istiyeceksiniz.

Bence ona bir fırsat verin.Sonra çok üzülürsünüz.

İyiki aramızdasınız.